Tam Sırası...

[Papatyam]

Tam Sırası...

[size=18px]TAM SIRASI[/size]

Bilmiyorum siz istediklerinizi "sırasında" yapabildiniz mi? Ben hiç yapamadım. Küçüken anneannem cebinde taşıdığı bir tomar anahtarla kilerdeki dolapları açtığı zaman, canım pestil isterdi. Bilirdim sapsarı kayısı pestilleriyle, kararmış mor erik pestillerinin hangi dolapta olduğunu.

Anneannem : "Şimdi sırası değil, birazdan yemek yiyeceğiz" derdi.

Yemekten sonra ise herkes öğle uykusuna yatardı. Şayet "belki sırası gelmiştir" diye yine pestil istersem,

Anneannem : "Şimdi sırası değil. Bak herkes yattı. Sen de yat. Ondan sonra..." derdi.

Öğle uykusundan sonra pestil istediğim zaman da cevap yine aynıydı : "Şimdi sırası değil. Aç karnına dokunur. Nerdeyse akşam oluyor. Birazdan yemek yiyeceğiz.." Bir türlü sırasına rastlatamamıştım pestil istemeyi.

Bir gün babam boş bulunup bana iki çam ağacının arasına, kolan vurdukça göklere ulaşacak bir salıncak kurmayı vaat etmişti. Ama bir daha bu vaadini hiç anımsamaz göründü.

İkide bir anneme gider : "Haydi söyle babama, salıncağı kursun" derdim.

Annem : "Şimdi sırası değil, başı ağrıyor" derdi. Başı ağrımazsa gazete okuduğu için salıncak kurmasını istemenin zamanı değildi. Gazete okumuyorsa banyoya gireceği için...

Salıncak istemenin de bir türlü sırasını getiremedimdi. Yaz günleri bahçe kapısınin önünden, "vişne kaymak" diye bağırarak dondurmacılar geçerdi.

Koşa koşa içeri gelir : "Dondurma alayım mı" diye sorardım.

"Şimdi sırası değil" derlerdi.

Birlikte çocuk dergilerinin bulmacalarını çözmeyi önerirdim : "Şimdi sırası değil" derlerdi.

Bir şeytan uçurtmasının kuyruğunu bile yapmaya yanaşmazlardı : "Şimdi sırası değil" derlerdi.

Okulda öğretmen ders anlatırken, aklıma gelen bir şeyi sormak için parmağımı kaldırırdım. Öğretmen bir süre görmezlikten gelirdi parmağımı. Kolum yanlış yere dikilmiş fasulye sırığı gibi öyle havada kalırdı.

Sonunda öğretmen : "Şimdi sırası değil, indir bakayım parmağını aşağıya" derdi.

Etütlerde gizli gizli roman okurken de, bir müdür muavini başıma dikilir : "Şimdi sırası mi roman okumanın, kapat onu da dersine çalış"
derdi.

İlk yazdığım yazılara da yazı işleri müdürleri aynı gerekçeyle karşı çıkmışlardı : "Şimdi sırası değil bunun" diyorlardi.

Piyeslerim için de aynı itirazi çok duydum : "İyi ama şimdi sırası değil..."

Aşık olduğum zamanlar yemekte, yahut yürürken, yahut otururken, canım birden öpüvermek isterdi yanımdaki sevgiliyi. Kursağımda kalırdı arzum. Bir el, vagon tamponu gibi yavaşça iterdi yüzümü : "Hisse yapma, şimdi sırası değil"

Velhasil hiç bir şeyin sırasını tam getiremedim. Ama sırasız mırasız bir şeyler yapmaya çalıştım kendimce. Bir şey yapmak için sırasını bekleyenler ise, genellikle hiç bir şey yapamadılar. Öteden beri aklıma takılıp kalmıştır, bir şeyi yapıp yapmamanın "sırası"nı kimin saptadığını.

Ve kendimce şöyle demişimdir :

BİR ŞEYİ YAPMANIN SIRASI, ONU YAPMAK İSTEDİĞİN ANDIR. ZAMAN AYARINI TERS KULLANMIŞSAN ZATEN TOZ OLUR GİDERSIN. YOK TERS KULLANMAMISSAN, "ŞİMDİ SIRASI MIYDI" DİYENLERE UZAKTAN NANIK YAPARSIN SIRASINDA MI DOĞUP ÖLÜYORUZ Kİ, HER ŞEYİ SIRASINDA YAPABİLELİM..

Başarırsan "sırası", başaramazsan "sırası değildi" oluyor ve insanlık böyle bir çalkantı içinde akıp gidiyor...

Çetin ALTAN