Uzaktaki İmkansizim...

Uzaktaki İmkansizim...

ne diyebilirim ki sana;
coşkuna,sıcaklığına,hayallerine..
mekansızsam
ve seni yaşamaya söz vermişsem kendime
bil ki sendeyim..ama sensizim..
bunları sana söylemek zor imkansızım
uzaksın,zorsun,yasaksın bana
yasaksın yarınlarıma..
güneşimsen aslında ve bilmiyorsan;
söyleyemiyorsam;
engelleri kaldıramıyorsam
bil ki uzaksın sevdiğim..
ateşe dokunmak gibi gözlerine bakmak
sonsuzluğunda kendimi bulmak zor,
çok zor sana uzak olmak..
gülüşüne karşılık verememek
seni içimde büyütememek zor..
yani kolay değil seni sevmek böylesine uzakken
kalbine dokunamamak kolay değil

ben hala susuyorsam sana
çünkü sen böylesine uzakken bana
SENİ SEVİYORUM diyememek….

Seni anlatmak isterdim ama olmadı
Kalem kağıt yetersiz kaldı,
Sana olan sevgim o kadar büyüktü ki;
Bunu kimse anlayamadı...
Yolların hepsi ayırıyordu bizi,
Seçme hakkın olsa ne olur,
Severken seni bu kadar
Ayırıyor bizi bütün yollar!!
O kadar sevdim ki seni
Ayrılmamak için, bırakma diye beni
Önümdeki yolları görmedim
Olduğum yerde sabit kaldım,
Asla gitmedim ileri..
İmkansız aşklar mı bu kadar büyük olur sevgili;
Ulaşılmaz olduğun için mi
Bu kadar sevdim seni!!

[beliz]

Ve yine…

Bir yalnızlık vaktinde

Senin için bütün yıldızları topluyorum gökyüzünde

Bir ankanın sırtında zümrütten hayaller kuruyorum

Aşkı anlatan bir şiir diliyorum yıldızlardan

Kitap aralarında kuruttuğum çiçeklerde kokluyorum baharı

Vuslatı boy atan ağaçlar dikiyorum en susuz denizlere

Ve çok uzak ülkelere

Yusuf’un kuyudaki sessizliğine ve yokluğundaki sensizliğime sesleniyorum;

“Alıştırma beni hasretine!”

Bir karanfil gibi uzak durma yüreğime

Silkelen ve çık bilinmezliğinin gayyasından

Cimri aşkını kov artık

Sonsuz dehlizinden kalk

Kadehime çöken bu siyah yalnızlığı dök

Ayrı geçen yılları sıfırda başlat

Ve bitir mesafeleri

Yediveren güllerimi buluttan ellerine sar

Verimli harabelere üfle aşkını

Kardelen çiçeği sesinle efsunları kır

Ölümü korkutan varlığını sal içime

Gel ve ruhuma ferahlık veren bakışlarını, lekesiz kalbime sun

Martılar gitmeden, şehir susmadan gel…

Kollarım boşluğu bilmeden, gözlerim uykuyu tatmadan gel…

Şems Mevlana’ya küsmeden, küme küme eşiğimizde gezinen günahları ay beyazlığında uyuta gel…

Beni koru aşkın engel tanımadığı zamanlardan

Sokaklardaki sırrı kırılmış aynalardan koru beni

Hasret yumağını kafdağının zehrinde küçült

Bir başka dilde ismimi söyle

Bebek yüzlü ruhuma hoş gel…

Yol uzun kısa ne fark eder

Canımı acıtan bilinmezliğini ört de gel…

Kalem elden düşmeden, lambada titreyen alev üşümeden

Aşk kâğıda yazılmadan gel…

Tek’i bulmak için

Tek’e bağlanmak için

Tek olmak için gel…

Olur ya, birgün beni hatırlarsan, seni ne çok sevdiğimi hatırla... Belki de sevgilerin en safıyla sana nasıl inandığımı ve yüreğimde sevdanı taşıdığımı hatırla.. Günler, geceler, aylar boyu sana, sevdamın her satırında, her dizesinde, sadece sana yandığımı hatırla.. Bazen çaresizlik bağlarmış insanın elini, ayağını, ümitsizlik için de, sana nasıl sımsıkı sarıldığımı hatırla...

Olur ya, birgün beni anarsan, bir film şeridinde yada kulağına değen bir müziğin namesin de, özlem için de geçen o günlerimi hatırla... Bir adımda sana koşmak varken, gözyaşlarımda çırpınarak nasıl boğulduğumu ve sana nasıl inandığımı hatırla... Geceler boyu, sıcaklığını yaşayamamış olmamın, buz gibi bir hava da sıcaklığına sarılmanın sevincini ve özlemlerin en acımasızına nasıl kahrolduğumu hatırla..

Olur ya. birgün beni hatırlarsan, en içli şarkılarda çıkıp gelirsem aklına birden, hüzün bulutları çökerse yanıbaşına ve bir iç sızısı hissedersen yüreğin de, beni hatırla... Biz baharı kucaklayamadık sevdiğim, sevdasıyla kucaklaşanları gördüğün de beni sakın, sakın unutma... Kördüğümler boğazım da, çaresiz katlanmak zor bu gamlı yazgıma, bin dualar benden artık sana... Beni unutma, dalından düşen bir yaprak yada gözyaşında... Seni çok seviyorum, sakın beni unutma...

Ben bıraktığın yerde, yüreğindeyim.