Umutlarım Kanıyor...

[Papatyam]

Umutlarım Kanıyor...

[size=18px]Umutlarım Kanıyor...[/size]

Şiir gibi başlamıştı aşkımız, buğulu camlara yazıyordum her hecesini, ama sen ilk mısrasında

Bırakıp gittin...

Oysa yaşanacak ne çok şey vardı..! İliklerine kadar yaşanacak hem de.

Bırakıp gittin...

Şimdi bütün mısralar içimde demleniyor. Bu yedi tepeli şehrin yedi tepesine, gözyaşlarım yağmur olup yağıyor…

İstanbul ağlıyor...

Sokak sokak, en derin içlerimde gemilerim batıyor, matemini tutuyor çıksalın sokakları ümit diye ne kalmışsa kırılıp dökülüyor...

Yenik bir sessizliğin ardından, sanki bıçak yarası, sanki yüreğime kurşun sıkılıyor, içimde damla damla acılar, gururum dirense de duygularım çıldırıyor...

İstanbul yanıyor...

Sokak sokak en derin içlerime alevler yayılıyor, matemini tutuyor Beyoğlunun caddeleri bozulmuş bahçelerim karanfiller ağlıyor…

Şimdi iki damla gözyaşı var hasretinle yanan avuçlarımda, içimde bir sonbahar yaprak döküyor, bir kuş çırpınıyor.

Dağlar taşlar un ufak dağılıyor, yıldızlar düşüyor bir bir…

İstanbul yanıyor...

Sokak sokak en derin içlerime külleri savruluyor matemini tutuyor erguvan ağaçları sensizliğin eşiğinde umutlarım kanıyor...

Neco - 14.02.2006

[Papatyam]

[size=18px]Umutlarımın Sahibi



Sen acıların sonu olacaktın
Umutlarımın sahibi.
Alın terim, ekmeğim, aşımdın.
Sana adanmıştım sanki.
Ben, hep sen oldum yıllarca
Hem biliyor musun
Ben sana hep inandım, hep güvendim.
Evet belki de
Yanlışların en büyüğü bu oldu benim için.
Sevgi, yalnız sevgi olarak kalmamalı
Sevgi emek, sevgi sıcaklık, sevgi güven,
Sevgi dostluk olmalı ki
Güçlü ve kalıcı olsun.
Durgun deniz, parlayan güneş
Aydınlık bir gece olsun yaşam.
Umutlarımın sahibi
Sen acıların sonu olacaktın hani... [/size]
Seher Ercan

[ihsan034]

HİKAYEMİN ADI YALNIZLIK

Buğulu penceremde bir ben bir de yalnızlık
hava soğuk ,yağmurlu ve karanlık
sakin,sessiz ve bomboş ortalık
buğulu penceremde
bir ben birde yalnızlık
sokak lambaları birer birer yanarken
insanlar yavaşça sokakları terkederken
bu akşam hüzün yine benimleyken
buğulu penceremde bir yanlnızlık birde ben
dolunay çıkınca ortaya kalmadı karanlık
deniz olabildiğince durgun ve bulanık
hikayeme bulamazkan henüz başlık
buğulu penceremde bir ben birde yalnızlık
herkesin hikayesi gibi zannederken
farklı yaşadığımı henüz bilmezken
yalnızlığımın farkında değilken buğulu penceremde bir yalnızlık birde ben
kafam düğümlü ipler gibi karmakarışık
neden acaba bu anlaşılmazlık
buğulu penceremde ben yokum artık
hikayemin adı sadece yalnızlık...

ŞİİRPERİSİ

[Papatyam]

[size=18px]BEN "KİM" MİYİM?[/size]
Bana, kimlerdensin? diye soracak olursan,
Ben hayata boş verenlerdenim.
Bana hayat nedir? diye soracak olursan,
Ben hayat deryasında yüzenlerdenim.
Arama beni lüks meyhanelerde,
Ben aşk şarabı içenlerdenim.
Bana sevgili nedir? diye soracak olursan,
İşte ben onun için ölüme gidenlerdenim.
Ben mi? "SEN" gibiyim.
Ya, SEN? "BEN" olur musun?
BEN, durulmak istemeyen bir nehir.
SEN, üzerimdeki "virane sal" olur musun?
Açsam diyorum...
Yüreğimin tüm kapılarını sana.
SEN, içeri süzülen SEVDAM olur musun?
Darbe üstüne bir büyüğü daha!
Ama "BEN" uslanmadım.
BEN, SEN gibi.
Karanlıkta "gün" ü yaşadım.
Bir dilenci misali soruyorum:
"Gün"ümdeki karanlığı yırtan "UMUDUM" olur musun?