DUYGU ADASI

[igzuma]

DUYGU ADASI

DUYGU ADASI


Bir zamanlar, bütün duygular bir adada yaşarmış. Mutluluk, Üzüntü, Sabır, Öfke, Korku, Kibir, Bilgelik, Sevgi...her türlü duygu bu adada olduğu için bu adaya 'duygu adası' deniliyormuş.
Ada sakini duygular, günün birinde, tesbit edemedikleri bir yerden, adanın bir kaç gün içinde batacağı yönünde ısrarlı anonslar duymuşlar. İlk anda bunun büyük ber şaka olduğunu düşünmüş bazıları,ama anonslar devam ettikkçe, durumun ciddi olduğunu düşünerek, birer ikişer adadan ayrılmaya başlamışlar.
Hemen her duygunun kendine ait bir kayığı yahut gemisi ya da yatı olduğundan, adadan ayrılmak nisbeten kolay olmuş onlar için. Ama Sevgi'nin küçücük bir sandalı bile yokmuş. O yüzden, kendisini alacak birini buluncaya kadar, mecburen adada kalmış.
Duyguların büyük kısmının adadan ayrıldığı günlerden birinde, ada anonsta söylendiği gibi yavaş yavaş batmaya başlamış. Bunun üzerine, Sevgi, yüksekçe bir kayaya çıkıp yardım istemeye başlamış adadan henüz ayrılan diğer duygulardan.
İlk önce, Zenginliği görmüş büyük ve güzel bir yatın içinde. El edip, yüksek sesle bağırmış:
- Zenginlik beni de alır mısın?
Yatın her tarafına yığdığı eşyaları gösteren Zenginlik:
- Hayır alamam. demiş
- Görüyorsun, altın gümüş, zümrüt derken yat doldu. Senin için yer kalmadı.
Zenginlikten vefa görmeyen Sevgi, biraz daha geride, büyücek bir yelkenli görmüş. Dikkatlice baktığında anlamış ki bu yelkenli Kibir'in:
- Kibir, Kibir!... Benim sandalım bile yok, ada da batıyor, yardım et lütfen!
- Sana yardım edemem. demiş Kibir.
- Biraz pejmürde gözüküyorsun; yelkenlimin fiyakasını bozacaksın.
Bu cevap karşısında çok üzülen sevgi, bir kayığa binip kürek çeker vaziyette, Üzüntü'yü farketmiş o sırada. Sevgi bu kez ondan yardım istemeye karar vermiş:
- Üzüntü, seninle gelebilir miyim?
- Ah sevgili sevgiciğim! demiş üzüntü.
- Yalnız gitmeye karar vermiş olduğum için o kadar üzgünüm ki!
Bu cevap üzerine üzüntüsü daha da artan Sevgi, yüzünü adanın öbür tarafına doğru çevirdiğinde, bir mavnanın üzerinde neşeyle zıplayan birini görmüş. Mutlulukmuş bu. Sevgi ona da seslenmiş; ama Mutluluk o kadar mutluymuş ki, Sevginin ona seslendiğinin farkına bile varmamış.
Çaresiz biçimde mutluluğa seslenmeye devam eden Sevgi, ansızın, bir ses duymuşyakınında:
- Buraya gel Sevgi! Seni ben götüreyim.
Sevgi çok sevinmiş ve koşar adım sahile koşup içinden yaşlıca bir adamın kendisine seslendiği kayığa atlamış. Kayıkla fazlaca bir yer itmeden de, adanın büsbütün sulara gömüldüğünü görmüşler.
Sevgi, bu kadar duygu çağırdığı halde onu almazken kendisini kayığına çağıran bu saçı başı ağırmış duyguya teşekkür etmiş defalarca. Ama, Duygu Adasında o güne kadar hiç görmediği bu yaşlıya adını bile sormayı unuttuğunu, ancak karaya varıp da vedalaşmalarından sonra farketmiş.
Sonra da, günlerden bir gün geldikleri bu yeni kara parçasında Bilgeliğe rast gelince, ismini bile sormadığı bu kadirşinas yaşlıyı tarif edip ismini sormuş kendisine.
- O Tecrübeden başkası olamaz. diye cevap vermiş Bilgelik.
- Tecrübe mi? peki niye yalnız o ban yardım etti?
- Çünkü. demiş Bilgelik,
- Sevginin gerçek değerini ancak tecrübe kavrayabilir.

[PESTEMAL]

banada dinlenebileceğim bi ada lazım huzur adası EYVALLAH....

[igzuma]

ADA


Bir zamanlar, bütün duygularin
üzerinde yasadigi bir ada varmis:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve
tüm digerleri, Ask dahil.

Bir gün, adanin batmakta oldugu,
duygulara haber verilmis.
Bunun üzerine hepsi,
adayi terketmek için
sandallarini hazirlamislar.
Ask, adada en sona kalan duygu olmus.
Çünkü, mümkün olan en son ana
kadar beklemek istemis.
Ada neredeyse battigi zaman,
Ask, yardim istemeye karar vermis.
Zenginlik,
çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymis.
Ask,
"Zenginlik, beni de yanina alir misin?"
diye sormus.
Zenginlik,
"Hayir, alamam. Teknemde çok fazla altin
ve gümüs var, senin için yer yok." demis.
Ask, çok güzel bir yelkenlinin içindeki
Kibir'den yardim istemis.
"Kibir, lütfen bana yardim et!"
"Sana yardim edemem Ask.
Sirilsiklamsin
ve yelkenlimi mahvedebilirsin."
diye cevap vermis Kibir.
Üzüntü yakinlardaymis
ve Ask, yardim istemis:
"Üzüntü, seninle geleyim..."
"Off, Ask, o kadar üzgünüm ki,
yalniz kalmaya ihtiyacim var."
Mutluluk da Ask'in yanindan geçmis
ama o kadar mutluymus ki,
Ask'in çagrisini duymamis.
Ask, birden bir ses duymus:
"Gel Ask! Seni yanima alacagim..."
Bu Ask'tan daha yaslica birisiymis.
Ask o kadar sansli ve
mutlu hissetmis ki kendini
onu yanina alanin kim oldugunu
ögrenmeyi akil edememis.

Yeni bir kara parçasina vardiklarinda,
Ask'a yardim eden, yoluna devam etmis.
Ona ne kadar borçlu oldugunu
farkeden Ask, Bilgi'ye sormus:
"Bana yardim eden kimdi?"
"O, Zaman'di" diye cevap vermis Bilgi.
"Zaman mi?
Neden bana yardim etti ki?"
diye sormus Ask.
Bilgi gülümsemis:
"Çünkü sadece Zaman Ask'in ne kadar
büyük oldugunu anlayabilir..."