Gözlerim Doluyor...

[Papatyam]

Gözlerim Doluyor...

[size=18px]Gözlerim Doluyor[/size]

Asırlık hasretin hiç çekilmiyor
Benden yana bir gün olsun gülmüyor
Neler çektiğimi hiç mi bilmiyor
Gözlerim doluyor seni anarken

El ele yüzleri sevinçle görsem
Yüreğim burkulur asılır çehrem
Üzülmeyeceğim ne kadar desem
Gözlerim doluyor seni anarken

Gereklisin bana yaşamam için
Yıllardır kimbilir ne halde için
Sen de ağlar mısın hep için için
Gözlerim doluyor seni anarken

Sırdaşım yoldaşım bir gönül bağım,
Hazin sensizliğe elim ayağım.
Kendimden bihaber dışa yasağım
Gözlerim doluyor seni anarken

ENGİN NAMLI / 21:01 16.03.2006

[ihsan034]

Gözlerin döküldü

Gözlerin döküldü
Yemyeşil yapraklar gibi
Çatlamış toprak misali
Yüreğimin ta içine
Onlar da çürüyecek korkarım
Çürüttüğüm tüm sevdalar gibi
Ve gene gideceğim ben
Güneşin doğamadığı gecelere

O güzel yüzün kaldı
Sararmış fotoğraflar gibi
Bulaşık teli misali
Beynimin tam içinde

O da solacak korkarım
Solan hayatım gibi
Ve ben gene koşacağım O diye
Hiç çalmayan kapılara

Cem Özer

[Papatyam]

[size=18px]DESEM Kİ...[/size]



Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır.

Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor.

Sende, seyrediyorum denizlerin en mavisini,

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim.

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.

Toprakların en beceriklisini sende sürdüm.

Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,

Hava kadar lazım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin:

Nimettensin, nimettensin!

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan.

Evimde şenliksin, bahçemde bahar;

Ve soframda en eski şarap.

Ben sende yaşıyorum,

Sen bende hüküm sürmektesin.

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,

Rüzgarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.

Günlerden sonra birgün,

Şayet sesimi farkedemezsen,

Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm.

Fakat yine üzülme, müsterih ol;

Ve neden sonra

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,

Hatırla ki mahşer günüdür,

Ortalığa düşmüş seni arıyorum.

Cahit Sıtkı TARANCI

[ihsan034]

AŞKIN SERÜVENİ

Aşkı gönlümüze katık edindik
Atıldık bu geri dönülmez yola
Ne durmak bildik ne de korkup sindik
Yılmadık hiç, vermedik bir kez mola

Biz ateşten beratlı bir çift kuştuk
Aşkla kanatlandık sonsuza uçtuk
Zaten şarabıyla aşkın bir hoştuk
Dönüp sütliman denizlere koştuk

Bırakın kalbimizi aşkla yansın
Acıya, kaygıya, hasrete kansın
Yar, gönlümü kaplayan asumansın
İzin ver sevgim ruhuna dolansın

Aşka vefaya sadakate açtık
Kokuşmuş devrana fazilet saçtık
Sığamadık, bu kalıptan taştık
Durmadık uzak ülkelere kaçtık

Uzak ülkelerin haşmetli lordu
Gözümüzü oyup yaşla doldurdu
Hüzünlerden hüzünlere daldırdı
Bir kezzapla ihaneti soldurdu

En sonunda ise:
Bülbül gülü, gül bülbülü güldürdü..

NACİ AY

[nihale]

[size=18px]Ben en beyaz sevgimi lif lif
Sana bağladım
VE kanat kanat gerdim
Hüzün yüreğimin bir adıdır ki,
oradaki gökyüzünü
SENDEN BAŞKASINA AÇIP GÖSTERMEDİM,
İki dal hünüyusuf ELLERİMİ BIRAKMA
YENİ KİMLİĞİM SENSİN
bana hep mahmur bakma...

Bahaettin Karakoç...[/size]

[ihsan034]

ÇİÇEK

ey adına canım
yoluna ruhum feda olan çiçek;
nicedir adını yad ile açılan dudaklar
kan tükürüyor şimdi

hayır, ölmek değil endişem

sen an susuz kalsan
kanımla sularım seni

sana kavuşturacak şifa
baldıran zehiri olsa
içerim bir yudumda

sen iste,
bu cana minnettir
can vermek uğrunda

endişem, gözağrım
seni yolsuz yordamsız
seni ışıksız,
yapayalnız bırakmaktır
bu vahşi ormanda

bu ruhun her köşesinde
ve her kıvrımında
o gül gonca gülüşün vardır

ve bu gonca kuruyunca
her daim sancılı,
her daim nöbette,
her daim tedirgin bir ruh da
kuruyacaktır...

NACİ AY

[nihale]

[size=18px]Şu başlığı gördüğümden beri ağzımda hep bi cümlelik şarkı devamını da bilmiyorum...." gözlerin doğuyor gecelerimeeeee...."[/size]

[Papatyam]

Ben sustum, sen söyle sensizliğimi


Ey yâr, susuşum sözümü esirgemekten değil.

Sana değen sözleri çoktan yitirdim; dudağım avare, dilim perişan.


Aklım ermiyor ki, sustuğumu bileyim. Kalbim ayılmıyor ki sana hitap edeyim.

Kelimelerin sıcağı kaçmış, hece hece küllenmişler; sükût lehçesinde aç susuz bir mülteciyim şimdi.


Seni taşa benzettiler. Öyle dilsiz, öyle hayatsız, öyle duygusuz diye.

Değirmende konuşan taş değil midir peki?

Acıyı öğütüp ekmek eyleyen senin dönüşün değil mi?


Sen değil misin kabrimi bekleyen sadık yâr?

Dillerin sustuğu yerde sen değil miydin ısrarla adını söyleyen unutulanların?

Sen değil misin nice dertlinin derdini hiç itirazsız dinleyen?


Sahiden taş mı kesildin?


Oysa, sen sözlere efsûn bağışlayan dudaksın.

Nefesi boşluğun hapsinden kurtarırsın.

(Belki de her ses bir mahpusun kırılmış zincirlerinin şakırtısıdır.)


Sana değdiği yerde dirilir sessizlik.

Sana vuruldukça hece hece kanatlanır suskunluk; şiirlerin ufkuna yükselir söz, öykülerin kuytularında giyinir.


Sen, dağı delen Ferhat'sın; söz ki dağı kar gibi eritir de Şirin yâri sımsıcak kucaklar.

Sen Aslı'ya Kerem'sin; ses ki çatlak dudaklardan sızan kevserdir.

Sen Kerem'in Aslı'sın; söz ki tek bir hecesi bizi varlığın koynuna saklar ; "Ol!" sözü hatırına yokluk varlığa yüz bulur.


Taşın sözü yok mudur ey yâr?

Taş dediğin konuşur. Zamanın dudağıdır.

Çatlaklarından acılar sızar; kuytularında çocuk gülüşleri gibi neşeler saklar.

Taş dediğin susar. Zamanın dilidir; bir bakışında nice gürültüyü susturur ; anlamsız telaşları dağıtır, hoyrat koşturmaları durdurur.

Kadîm zamanlar içinden sızıp gelen bir kan gibidir taş; nabzımızı doldurur.


Taş zamanla eskimez mi? Sen zamansın, ey yâr, gelir ve gidersin.

Saatlerin kadranında uslu uslu gezinirsin amma saçlarımı değil sadece kemiklerimi dağıtırsın.

Usulca sokulursun odama ; "tik-tak", sadece "tik-tak", eşyalarımı değil sadece beni de benden çalarsın ; elbisemi değil sadece tenimi de soyarsın. Sevdiğimle arama ayrılıklar koyansın.


Sen çoğaldıkça ben azaldım; seni tükettim derken ben tükendim.

Sen zamansın, ey yâr, pek kıskançsın.


Taş kesilmişsin ki sana vefasız dediler.

Tanımazmışsın beni. Adımı bile anmazmışsın.

Güzellikten hiç anlamazmışsın.


Mehtabı kucaklayan sen değil misin her defasında?

Günün ilk ışıkları sana koşmadı mı her sabah?


Nice surlarda masum bebekleri bekleyen sendin.

Nice sütunlarda fısıltılı dualara fısıltını ekleyen sensin.

Köprülerde kemerlerde yâri yâre kavuşturan senin metanetin değil mi?

Çeşmelerden serin sulara yol veren senin serinliğin değil mi?

Dereler boyu suların elinden tutup şarkılar söyleyen sen değil misin?


Aslında kendi taşını dikiyor değil mi insan?

Her gün bir önceki günde bırakırız bedenimizi. Her yeni günün sabahında eskimiş bedenlerini yüklenir gibi insan. Sanki yakamızda çocukluk fotoğrafımızı taşır gibi yürürüz yeni zamanlara.


Kendi cenazesini kaldırır gibidir insan. Baktığımız her yüzün ardında eskimiş yüzler saklıdır.


Şimdiki bedenimiz daha öncekilerin başını bekleyen konuşkan bir taştır.

Ölmüş yanlarımızı hatırlatır. Bir taş gibi ağırlaşır gözlerimizin karası.


Var-yok arası bir titreyişe dönüşür nefesimiz.

İki nefes ortasında dikilir taşımız.

Taştan taşa koşar bakışımız.

Hatıralarda saklı, solgun fotoğraflara nakışlı yüzler üzerine uzanır gölgesi.


Sen değilsin; taş benim ey yâr.

Kendimi taşımaya mecâlim yok.

Kendime söyleyecek sözüm yok.


Kabrimden kalbine taşınıyorum ey yâr.

Suskunluğum taş olmaklığımdan.


Sözsüzlüğüm sözümü taşa devrettiğim için.

Bağrımda ağır ve soğuk bir suskunluk...

Taşıdığım sensin ey yâr.
Söze sığdıramadığım.
Ve hiç susturamadığım.
Ne oldu kalbime?
Katılaştı, katılaştı.
Taştan da katılaştı.
Ağlarsa, taşlar ağlar.
Ben ağlayamadım ; sen ağla...

Taş değil misin ey yâr?

Senai Demirci

[ihsan034]

SABAHSIZ GECELER

Kaybolurken dağların ardında güneş
Bir garip esinti başlar içimde
Esen rüzgar bir başkadır o an semtlerde
Bir başkadır sokaklar akşam vaktinde

Dağılırken gölgeler birer birer meydandan
Hücum eder gönlüme yalnızlık dört bir yandan
Sessizlik, kimsesizlik bir de kahır eklenir
Çullanır üzerime acımadan her biri
Koçmaktan, yorulmaktan usanırım an gelir
Bitmez olur geceler isyanla sergilenir

Savrulur saçlarımda bazen ılık bir meltem
Karanlık raks eder ay ışığında
Söner bir bir ışıklar evlerde, gökyüzünde
Bir yağmur boşanır ki ıslanır gölgelerde
Süzülür şakağımdan birer birer damlalar
Düşer de yüreğime ıslanır hayallerim
An gelir unuturum zindanımın yolunu
Tükenir dizlerimde dermanım aramaktan
Ne yağmur dinmek bilir ne yolum yolcusunu
Ne gönlüm usandım der unutur sancısını

Sabahı beklemekle koşar da hiç varamam
Ardında yorulurum “sabahsız gecelerin”
Çekilmez olur zaman sanki bin yıl yaşarım
Zindanda gün doğar mı bilir de haykıramam

HARUN ERDEM

[erce169]

Selamlar arkadaşlar kardeşim gene döktürmüş eline sağlık derim harika olmuş şiir başkayerden alıntı olsada güzel.