Öğreniyorum....

Öğreniyorum....

İçimde gizli kalmış sevinçler, açığa çıkmayacak heyecanlar, belki de hiç bir zaman hayata geçiremeyeceğim mutluluk formüllerim var.

Kimseler bilmiyor, bense kimselere anlatmıyorum artık. Her şeyde, her yerde, her an aradığım maviyse terk edeli çok oldu beni. Oysa aşkın, umudun, hayalin rengiydi mavi benim için. Tek kelimeyle anlat bana aşkı dediklerinde söylediğim renkti o...

Çok sevdiğim şarkılarında sesi kısıldı. Dinlediğimde her mısrası canımı yakıyor. "Batıyor ama acıtmıyor senin sevdan" diyor, ama ben o acıyı yüreğimin en derininde hissediyorum. Çok konuşan ben, konuşmak için çıldıran ben, uzun sessizliklerin insanı oldum. Ağzımdan çıkacak sözcüklerin neler olabileceğini bilmiyorum, belki de ondan suskunluğum. Bilemiyorum, belki en doğrusu susmak...

Hiç böyle olmadım ben. Yaşama böyle yılgın, böylesine soğuk, böylesine uzaktan bakmadım. En soğuk kışta bile hiç kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı beni. Karda çiçekler açtırırdım. Çünkü sen vardın. Sen aşktın, sen maviydin, sen güneştin, sen rengarenk çiçektin, sen yüreğimde isyan, sen ruhumdaki ateştin. Sen gülüşlerimin adı, sen göz yaşlarımın anlamıydın. Sen hayatımdın, sen hayattın...

Ve bir gün gittin. Bahanelerin vardı, ardına sığınacağın haklı nedenlerin vardı. Gidişine izin verdim ki gidene kal demek küçüklüktü. Küçülmedim belki ama gittin ve ben yok oldum. Oysa ne çok sevmiştim seni. Senin verebileceğin hüzün demek ki böyle acı bir şeymiş, öğreniyorum. Acı veriyor, zor oluyor, canımı yakıyor ama öğreniyorum...

Yüreğimdeki ateş söndü, yerinde buzdan bir kütle var artık. Baharlarsa öylesine uzak ki bana...

[cerenimo]

Özlem rıhtımında bir garip yolcu,
Özlemleri yüreğinde,
Yepyeni umutlarla bekliyor.
Ezik geçmişini bırakıp
Mutluluğa doğru yol almak için
Bekliyor özlem yüklü,
Bekli umut yüklü.
Özlem rıhtımında bir darip yolcu,
Gözleri ufukta,
yepyeni umutlarla bekliyor.
Belki yeni acılara,yeni çilelere,
Yeni ezilmişliklere yolcu.
Ama,
İstemleri iyiye güzele dönük.
Ve özlemleri umutlarıyla yeşeriyor.
Ve umutları pırıl pırıl.
Ezik yaşamı arkasında,
Gözleri ufukta,
Özlemleri yüreğinde;
Özlem rıhtımında bir garip yolcu
Yepyeni umutlarla bekliyor.

[nihale]

[size=18px]Hiç böyle olmadım ben. Yaşama böyle yılgın, böylesine soğuk, böylesine uzaktan bakmadım. En soğuk kışta bile hiç kimsenin görmediği güneşler ısıtırdı beni. Karda çiçekler açtırırdım. Çünkü sen vardın. Sen aşktın, sen maviydin, sen güneştin, sen rengarenk çiçektin, sen yüreğimde isyan, sen ruhumdaki ateştin. Sen gülüşlerimin adı, sen göz yaşlarımın anlamıydın. Sen hayatımdın, sen hayattın...



Eyvallah Mekansız Küçük kardeşim ...[/size]