Hiç Ulaşmayacak Mektup

Hiç Ulaşmayacak Mektup

Gerçekleri unutup hayallerde yaşamak mı, yoksa gerçekleri kabullenip hayallere hapsolmak mı? Hangisi daha kötü bilmiyorum.. Hangisini seçersem seçeyim sensizim.. Hangisini seçersem seçeyim acı çekiyorum..

Beni en son aradığında söylediklerimi düşünüyorum.. Mecburdum.. Beni unutmalıydın.. Böyle nereye kadar gidebilirdi ki.. Birimizin kendini feda etmesi gerekiyordu.. Senden önce ben ettim.. Sen bilmiyorsun ama ben telefonu kapatınca çok ağladım.. Hala zaman zaman ağlama krizlerim tutuyor.. Bazı anlar oluyor dayanamayıp seni arıyorum.. Ama telefonun kapalı.. İyi ki de kapalı.. Yoksa buralarda duramaz yanına koşardım.. Sevdiğimin yanına..

Birbirimize hep sevgimiz için güçlü olmamız gerektiğini öğretmeye çalışırdık.. Umarım sen benim sevgim için güçlü olmuş kendine yeni bir hayat kurmuşsundur.. Ben mi.. Kurmaya çalıştım ama olmadı.. Herkeste seni aradım.. Senin gözlerini, nefesini, tenin sıcaklığını.. Ama hiç kimsede bulamadım… Hiçbir zamanda bulamayacağımı biliyorum..

Umarım mutlusundur sevdiğim.. Karanlığımda boğulmana izin veremezdim.. Senin için elimden gelen tek şey buydu…

Seni Seviyorum Ve Daima Seveceğim..

Her gün biraz daha uzaklaşıyorsun benden.. Elimden hiçbirşey gelmiyor.. Senin gerçeklerin... Senin gerçeklerin ne yazık ki hala benim gerçeklerim değil. Kabul edemiyorum onları ve senin gibi onlarla mutlu olamıyorum.. Her gün biraz daha bittiğimi hissediyorum.. Senin savaşın, senin yeniden doğuşun ve benim sonum.. Yine de senin bir savaş verdiğini bilmek güzel.. En azından benim gibi yenilgiyi hemen kabullenmedin...

Gülüşünü düşünüyorum... Bana geleceğe dair umut veren gülüşünü.. Artık ne gülüşün ne de gelecek için bir umudum var... Yüreğimden çıkan ateşe bir bak... Gözlerimden akan yaşlara bir bak.. Ve anla..

Senin gerçeklerin benim gerçeklerim değil.. Hiçbir zamanda olmayacak

[Papatyam]

[size=18px]Umarım mutlusundur sevdiğim.. Karanlığımda boğulmana izin veremezdim.. Senin için elimden gelen tek şey buydu...

mekansız kardeş gönlüne sağlık gerçekten çok hoş dizeler bizlerle paylaştığın için teşekkür ederiz....[/size]

Yanlizliği bilmek

Çok yalnızdım. Herkesten daha yalnız... mutsuz... umutsuz...
Hayatıma ansızın girişin yalnızlığıma ansızın veda edişimdi. Fark etmemiştim hayatıma girişini yalnızlığa veda ettiğimi fark etmediğim gibi.

Senden önce yalnızlığı iyi bildiğimi iddia ederken, senden sonra fark ettim yalnızlığın ne olduğunu. Senin olmayışındı yalnızlık. Sevdiğini sevememek, görememekti. Senden önce kimseyi sevmemiştim ki!

Senden önce sevmeyi bildiğimi iddia ederdim. Senden sonra fark ettim sevmenin ne olduğunu. Anlaşmak, beğenmek, dokunmak, sürekli düşünmek, hayaller kurmak, kıskançlık krizlerine girmek, kavgalar etmek değildi sevmek. Güvenmekti... Yalnızlığın ne olduğunu öğrenmekti. Kıymet bilmekti...

Senden önce kıymet bildiğimi iddia ederdim. Senden sonra fark ettim kıymetin ne olduğunu. Sevdiğini zannedip elinden kaçırmamak için takılan maske değildi kıymet vermek. Sahiplenmekti... Yalnızlığın ne olduğunu öğrenmekti. Özen göstermekti.

Senden önce sahiplenmeyi bildiğimi de iddia ederdim. Senden sonra fark ettim sahiplenmenin ne olduğunu. Sevdiğini kıskanmak, herkesten saklamak, bencilce davranmak değildi sahiplenmek. İnanmaktı... Yalnızlığın ne olduğunu öğrenmekti. O’ nu herkesle paylaşmaktı.

Bu aşktı. Aşk; yalnızlığın ne olduğunu öğrenmekti. O’nsuz hayatın anlamsızlığıydı

[Papatyam]

[size=18px]AYRILIĞIN İLANI [/size]


Gidiyor musun diye sorma bana.
Gönderen sensin.
Ne terk etmeyi istedim seni,
Ne de daha yaşamadığımız bu aşkı toprağa gömmeyi.
Senin kadar öfkeliyim ben de.
Senin kadar endişeli...

Bir dokunuşunla bin kenti yıkacak güç verirdin bana
Ama inandıramadım seni.
Sen, sorgularken beni kafanda
Ben, gözlerinin içine bakıyordum kuşkuyla.
Bir tek sözün bağlardı beni sana,
Oysa sen hep susmanın koynunda.

Aşkın içine bir kez girdi mi kuşku,
Teslim alır bedenleri de.
Sütten çıkmış ak kaşık değildim
Ama yalanı sokmadım iki kişilik dünyamıza.
O dünya ki bazen minicik bir odada
Bazen kentin ortasında şekillendi.
Nasıl da güzeldi...
Zaten varsın diye her şey güzeldi ama
Sen buna inanmadın. Ah bu sorular...

Yaşamak varken sevdayı delice,
Niye boğarız sorularla?
Nasıl ikna edebilirdim seni?
Ben, aşk dedikçe sen, dur dedin.
Ben, seninleyim dedikçe
Sen, hayır dedin.
Zaten az konuşan sen
Olumsuz ne kadar sözcük varsa
Bulup çıkardın ortaya.
Bense hiç bir şey diyemedim.

Ne kadar zarar vermişim sana meğer.
Nasıl değiştirmişim seni.
Oysa hiç böyle düşünmemiştim.
Kimseye zarar vermek istemem ben.
Kimseyi olduğundan farklı bir hale getirmek istemem.
Ama öyle oldu işte.
Demek ki; gitmelerin zamanı şimdi.

Çocukluğuna sığınır atlatırsın bu acıyı.
Ne sevişmelerimiz kalır aklında, ne sevda sözlerimiz.
Rahat değilim diyordun ya, rahat ol artık.
Gülüşlerini saklaman için bir neden kalmadı.
Tedirginliğinin sebebi de kalktı ortadan.

Biliyor musun bir tanem!
Gidişim yürekten değil, zorunluluktan.
Sanma ki, bu toy sevdayı başka kimliklere taşırım.
Sanma ki, benden sakladığın gülüşleri
yalancı yüzlerde ararım.
Seni de götürürüm yüreğimde.
Her zaman yokluğunu taşırım.

Bulup, bulup kaybettim seni bebeğim.
Ne yazık ki, tozduman edemedim kuşkularını.
Ne yazık ki, kalamadın bana.
Öpücüğümün kokusu kalacak kapının eşiğinde.
Kokladıkça; bizi bir yanlışa mahkum ettiğini anlayacaksın.

Mehmet Coşkundeniz

[size=18px]MUHTACIM SANA....

Sen yürürken dalğalanaır saçların
Çok güzeldir ağarsada saçların
Sensiz anlamaı yok ışıldayan şafakların
Ne olur öp beni yaksın dudakların
Sensiz cehennemdir bu AYDIN
değil KAİNAT bana
Binkez kurban olsun bu canım sana
Duy şu feryadımı halim çok fena
Gelde söndür şu ateşi MUHTACIM SANA.[/size]..

[Papatyam]

[size=18px]Sensizim




Ben sensizliğe hiç dayanamazken/
Tümden sensiz kaldım yaa
Saatler geçmezdi sensiz hatta
Saniyeler delerdi yüreğimi her tik takta
Hep yalan güler oldu dudaklarım kavrayamadı
Sensizliği kalbim
Küstüm hep anılara
Seni alıp alıp koyarlar ya karşıma
Mana veremedim bebeğim ben bu ızdıraba

Yokluğunun açtığı boşluğu dolduramıyorum
Sensiz şu gönlümü güldüremiyorum
Ayaklarım çıkıp gidiyor buralardan
Bir türlü menzile vardıramıyorum [/size]
Selcen Boyar

[Papatyam]

[size=18px]Yakılmış Mektup




Sana bu mektubu uzaklardan yaziyorum
Adresini coktan unttum
Bir siirin sisesine kalbimi koyup sulara birakiyorum
Ah benim eski türküm
Ah benim hazin öyküm
Yanlisim, yenilisim

Ne yaptimsa seni mutlu edemedim
Oysa, bir kemanin vardi birde sen
Acimadin, ezdin beni, üzdün hic acimadin
Yavrusuna yanan bir anne gibi
Icime gömdüm depremlerimi
Ceketimi alip gittim
Derin derin ic cekisim bu yüzden
Inadina suskumdum oysa
Inadina vurgun gec uslandim
Sen görmedin ama
Alti mosmor gözlerimde islandim

En cok istavriti severdin
SIKIP limonu maydonaza saraba vururdun hani
Eski bir kasette bizim sarkimiz
Alip götürdü seni salas meyhanelerde
Ve kumsaldaki ayak izlerinde
Kirilan hayallerim ümitlerim
Ve seni bekleyisim her yagmur aksaminda
Daha mutluyduk o günler herseye ragmen özgürdük
Kitap alacak paramiz olmasa da
Ucuz tütün icsekde pahaliydi düslerimiz
Ne kadar cok isterdim bu sarkimi duymani
Kanayan bir gül misali
Saclarina takdigim suskun cigliklariyla inleyen su kemani
Ki, her notasi ödesmenin ve hayatla yüzlesmenin katrani

Hatirlarmisin, parasiz kalmistikda bir gün
Kardesinin kumbarasini bosaltip konsere gitmisdik
Imzasini almistik sevdigimiz sarkicinin
Birlikte fotograf cektirmistik
Bir sise gazosu ve kasarli tostu bölüsmüstük
Hey gidi hey !
Azmi siir yazdik ders kitablarina
Ötobüse biletsiz mi binmedik
Komaya mi girmedik her Besiktas macinda

Simdi bir hastene aksaminin yorgun penceresinde
Maziye dalip dalip gitmelerimsin artik
Ne kemanim var yanimda nede sen varsin
Mevsimlerden hüzün aylardan pismanlik ve karanlik

Sen ki bu mektubu saklayacaksin
Öpüp öpüp koklayacaksin belki
Ve artik gelmedigimi bile bile bekleyeceksin
Ah benim eki türküm
Ah benim hazin öyküm
Yanlisim, yanilisim
Seni hic üzermiyim
Ben bu mektubu defalarca yazmisim
Defalarca yakmisim .... [/size]
Fatih Kısaparmak

ONUN HİKAYESİ

O,BU MAVİ GÖZLÜ ŞEHİRDE DOĞMUŞTU,
KİMBİLİR KAÇ YIL ÖNCE.
GÖZLERİNDE KAHVERENGİ KAYALAR,
VURULDUM ONLARI GÖRÜNCE.


BU ŞEHRİN HAVASI ONU DA KİRLETMİŞ,
SOLUMUŞLAR ONU KİMBİLİR NERDE,
O GÜNDEN BERİ HEP BİR SES DUYULUR,
GEÇİP GİDEN GEMİ DÜDÜKLERİNDE.



SEBEPSİZ YERE BİR ÇOK İNSAN YEMİŞ,
USULCA YERLEŞMİŞ HEPSİNİN GÖNLÜNE.
HEPSİNE AYNI SÖZÜ SÖYLEMİŞ,
HAYDİ TAŞINSANA GÖNLÜME.



TAM BİRLİKTEYKEN TERETMİŞ HEPSİNİ,
DEMİŞ HAYDİ KÖYLÜ KÖYÜNE.
O GÜNDEN BERİ BİR ÇOK İNSAN BEKLER,
BİLMEDEN YAPTIKLARI NAFİLE.


O KIZ BİR GÜN ZENGİN OLUR,
ERTESİ GÜN BİR CAMİ BAHÇESİNDE.
HİÇ KİMSE ONU GÖREMEZ,
KİMSE BİLMEZ ACABA NERDE.


BİR GÜN O KIZ DA AŞIK OLUR,
SORAR ACI AŞKIN NERESİNDE.
SEVDİĞİ GİDER KIZ PİŞMAN OLUR,
KALIR BİR BAŞINA GECELERDE.


BU ŞEHİR HİÇ BIKMAZ BİR NEHİR GİBİ AKAR,
KALIR HERKES ONUN GÖZLERİNDE.
BU MAVİ GÖZLÜ ŞEHİRDE YİNE BİR KIZ DOĞAR
KALIR ACISI BOŞ BİR BİRA ŞİŞESİNDE.

[Papatyam]

İKİNCİ MEKTUP


Aramak... Ömür boyunca aramak... Yalnız seni aramak... Paslı teneke kutularda, küf kokan dolaplarda, çerçevelerde, tenhalarda, ağaç diplerinde, sonra vapurlarda, trenlerde hep seni aramak. Belki bu şehirde değilsin. Ne çıkar? Seni arıyorum ya. Belki de ayni sokakta evlerimiz, sabahları beni görüyorsun işime giderken. Sonra akşamı bekliyorsun, alacakaranlığı... Beni bekliyorsun ya da bir başkasını, bir başkasını...

Hiç gel demiyeceğim sana. Aramak neredeyse ben oradayım. Ayaklarım ne güne duruyor? Yok yok birden karşıma çıkma. Kaç, saklan. Seni aramak istiyorum.

Git bu şehirden haydi git. Dağlara çık, o uzak dağlara. Rüzgârların krallığında hüküm sür. Baktın ki oraya da geldim, yine kaç. Başını al, açıl denizlere. Gemilerin en güzeli, en büyüğü dilediğin limana götürmeli seni, dilediğin yere demir atmalı. Ben küçük bir balıkçı kayığı ile peşinden gelsem yeter. Seni arıyorum ya !

Bir yıl, beş yıl, on yıl değil; beşikten mezara kadar aramalı insan ama ne aradığını bilmeli. Yaklaşıp uzaklaşmalı aradığından. Okyanus dalgaları üstünde bir küçük tekne gibi alçalıp yükselmeli. Yalınayak koşmalı yollarda, ayaklarını sivri taşlar kesip kanatmalı. Çöllerden geçmeli yolu, yanmalı kavrulmalı. Sonra gözün alabildiğine ak, soğuk ülkelere düşmeli. Buzlar kırılmalı ayaklarının altında, üstüne kar yağmalı.

Bir gün bulacaksam bile parça parça bulmalıyım seni. Ayaklarını Afrika'dan getirip bir kâğıt üzerine yapıştırmalıyım, saçların Sibirya'da bir mabudun gözleri olmalı, ellerin İtalya'da bir heykelin elleri. Bulsam da seni parça parça bulmalıyım.

Yine de bir yerin eksik kalmalı. Yeniden yollara düşmeliyim, onu aramalıyım. Ve tam seni tamamladığım anda ölmeliyim.

Ümit Yaşar OĞUZCAN