IŞIK DEMETİ

[pamukKALE]

IŞIK DEMETİ

IŞIK DEMETİ

Üzerimde okul formam, gri ve siyah çoraplarım, siyah spor ayakkabılarım var ayağımda. Karnım çok aç ve üşüdüm. Bir büfeye girip karnımı doyurmalıyım. Yarım ekmek döner aldım yiyorum. İnsan aç olunca gözü hiçbir şey görmüyor. O var yanımda, büfede.

Büfe, çok küçük. Uzun bacaklı tahta tabureler var uzun ve ince bir tezgahın altında. Tezgah bal rengi mermerden yapılmış ve açık renge boyanmış tahtayla süslenmiş. Tezgahın üzerinde beyaz porselen bir tabak, mor kapaklı bir biberlik, açık mavi kapaklı bir tuzluk var. Tam yanımda o oturuyor.

Ben dönerimi yerken o bana yine yaşanmış hayat hikayelerini anlatıyor. Ben susup sadece onu dinliyorum. Bugünkü hikayede baş kahraman bir kız. Demiş ki : “Beni al baloncuklara böl. Sonra patlat hepsini birer birer. Bir daha üfle oluşsunlar, bir daha yok et hepsini.” Bana tanıdık geliyor bu sözler.

Annem arıyor o sırada. Eve gitmem lazım, geç olmadan ders çalışmam gerek. Yemeğimi bitirip kalkıyoruz beraber. O da gitmeli, işleri var. Bütün zamanını bana harcayamaz ki. Minibüse bindiğimde hala onu ve anlattığı yarım hikayeyi düşünüyorum. Dalıyorum uzaklara.

O benim dostum.
O benim olmayan dostum.

Ben hiçbir zaman kendimi anlatma ihtiyacı hissetmedim ona. Biliyordu beni bir şekilde. Hiç konuşmuyorduk, sadece o hikayeler anlatıyordu bana ve ihtiyacım olduğunda yanımdaydı. Böyle bir dostluk bizimkisi.

Ve bense daha adını bile bilmiyorum onun. “Işık demeti” koydum adını kendimce. Belli bir şekli yoktu, kadın veya erkek değildi. Sadece bir ışık demetiydi o. Bana hikayeler anlatan bir ışık demeti.

Onu çok seviyorum. Beni bırakıp gitmeyen tek o var. Ama aslında yok. Üşüyorum. Ve yanımda olmasa bile varlığını hissederek ısınıyorum onun. Biliyorum olmasa bile gerçekte orada bekleyen birileri var beni. En azından böyle düşünmek hoşuma gidiyor.

Dün gece dört saat ağladım, gözlerim şişti ve bugün okulda kimsenin anlamaması için gözlükleri gözümden çıkarmadım. Elimi uzattığımda tutacak kimse yok. Sen de yoktun ve yoksun da ama birileri olduğunu düşünmek beni bir nebze olsun başka biri yapıyor. Sevildiğini düşünmek güzel.

Olmayan dostum, sevgime tek karşılık veren sensin. Aslında karşılık vermeyen. Sen süslü sözlerden arınmış dostum. Dostluğun anlamını hiç bilmeden belki de sana dostum diyorum.

Üzgünüm. Öğrenmek isteyip de öğrenemediğime üzgünüm.

Bir daha ne zaman gelirsin dostum? Ama bu sefer etten kemikten ol artık. Yüzünü görmek, gözlerinin ta derinine bakmak istiyorum. Sana hitap etmek istiyorum adınla. Dünkü gibi ağladığımda göz yaşlarımı silmeni istiyorum. Gözlerim domatese döndüğünde “Ben domatesi çok severim.” demeni istiyorum. Orada bir yerlerde ben mutlu oldum diye bir nebze mutlu olan biri olsun istiyorum artık.

Dostum, olmayan dostum, neredesin? Gel artık. Seni çok özledim.

Minibüsün camından bakıyorum, dalmış derinlere, düşünüyorum. Belki gerçekten bu sefer gelir dostum etten kemikten diye bekliyorum. Karşı kaldırımda yaşlı tonton bir teyze camdan bana bakıyor ve gözlerinin sorduğu soruyu ruhumla duyuyorum: “Nereye bakıyor, ne düşünüyor, hasret mi duyuyor bu genç?”

(alıntı)