Aşka ve İşe Dair

[PESTEMAL]

Aşka ve İşe Dair

Hayata mı atıldık, hayattan mı atıldık? İşlerimize hepten sarılırken, aşklarımızın kıyısından köşesinden tutar olduk.

Bir sabah güneş ilk ışıklarını saçarken güne, sizler uyurken daha sıcak yataklarınızda, atıp şehrin yamaçlarına kendimizi, bir solukta ineceğimiz son bayırlarında, yorgun dizlerimizin üzerlerine çökerek toplayacağımız kır çiçeklerinden küçük buketler yapıp döneceğiz:
Usulca gireceğiz koyunlarınıza, ürkek ağızlarımız ağlarını atacak o an üzerlerinden, yıllardır bizden böylesini hiç duymadığınız, bir heves beklediğiniz sevgi sözcüklerini fısıldayacağız kulaklarınıza, tam saçlarınızın arasına kondururken taze açmış papatyaları...

Parıldayacak gözleriniz, yüzlerimize mahcup bir şaşkınlık içinde bakarken dudaklarınız kımıldayacak yavaşca, gülümseyeceksiniz. Yutmak için arayıp bulacağınız küçük dillerinize hapsolacak kelimeleriniz, bir süre konuşamayacak, öylece kalacaksınız:


Beyaz gelinliklerinizin arasına naftalinleyip kaldırdığınız aşklarınıza o sabah yeniden kavuşacak, ellerine en sevdikleri, eskise de vazgeçemedikleri bebekleri verilmiş kız çocukları gibi sevinecek, şımaracaksınız. Iş işten geçerken ağarttığımız saçlarımızı okşarken açılacak dilleriniz, soracaksınız:
- “Aşkım, bu da nerden çıktı şimdi! İyi misin?”
- “İyi değiliz hayatım! Nicedir para, kariyer, rekabet, geçim, tüketim, büyük şehirlerin küçük tutkularının esirleriyiz. Ebedi aşklarımız gündelik hayatlarımızın içinde erimiş, bulmak için kaybettik sanki hepimiz, bu sabah kaybolan aşklarımızın peşindeyiz. Evlilik aşkı uzaklaştırır ise bu bizimkisi hoş bir rastlantı olsun, belki hasret düşmüştür, gitmez kalır dedik.

Çoktan büyüdük adam olduk, ağır ol dediler molla olduk; okuduk, gittik bir baltaya sap olduk; iki tanık bir imzayla kendi sevgililerimize koca olduk. Evlendik, barklandık, işyerlerine girip saklandık. Hayata mı atıldık, hayattan mı atıldık? Işlerimize hepten sarılırken, aşklarımızın kıyısından köşesinden tutar olduk.

Sevgiler yaşanmazsa neye yarar, hayat zor bir bulmacaymış meğer, işlerin peşinde koşturmaktan, aşklarımızı da çabuk tüketir, harcar olduk.

Çiçekler sevgililerini özleyen aşıklar için açarmış, gidip toplamak lazım; çocukluk pür neşe, gençlik telaşe, gerisi meşgale imiş, aşka vakit tanımak lazım.

Fuzuli, söze ne hacet: "Ya Rab manâ cismü cân gerekmez, cânânsuz cihân gerekmez", bu dünyanın tüm malı aşkın bir dirhemi çekmez, ara sıra gözgöze gelip koklaşmak lazım.

Işler olacağına varır, bugün kırıp işi, evcilik oynamak lazım. Kedi gibi yatağa sokulmak, sonra sokağa çıkıp iki eski sevgili elele, boş gezenin boş kalfası gibi dolaşmak lazım.

Bak mevsimi geldi, kavak yelleri yola çıktı, fazla iş aşık usandırır, hiç olmazsa bu mevsim, kayıp giderken ellerimizden, sarıp başa tekrar, aşkı dolu dolu yaşamak lazım, son bir kez gülümsesin:

Dance me to your beauty with a
burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love…

Leonard Cohen

Adnan ERDOĞMUŞ