Yağmur Ve Ben...

Yağmur Ve Ben...

Saatt Gece 03.45 Yine Yağmur Yağıyor...

Yine yağmur yağıyor imkansızım
Gözyaşlarıma inat etmiş
Benden daha çok ağlayacakmış
Kime mi?
Tabi sana imkansızım

Ama olmuyor be Canımın İçi olmuyor
Ne kadar İnat ederse etsin
Geçemedi akan yaşlarımın hızını

Penceremden beni seyretti
Bende onu seyrettim
Gel dedi bana Gel...
Senin şu sonu gelmez aşkına
Gel Beraber Ağlayalım

O belki bana ağladı halime
Senli Sessizliğime
Ama ben sana ağladım imknasızın
Sadece Sana

Öyle ıslanmışım ki
Kaç saat yürüdüm hatırlamıyorum
Yağmur ve Ben

Gecenin dost karanlığında
Sensiz ve Sessiz bu sokaklarda
Yürüdüm Saatlerce

Şimdi İkimiz Ağlıyoruz
Senli Sessizliğime
Sende Yanağına Düşen Her Yağmur Damlasında
Beni Hisset Yüreğinde...

[beliz]

Düş gibi geliyor bana bu sevgi... Belki sana da öyle... Tül tül dağılan, ılık, akışkan bir düş... Bir yansıma, bir ışık oyunu... Gerçeğe ters düşürmüşüz kendimizi... Kendi elimizle, kendi gönlümüzle... Bir bilinmezlik, erişilmezlik, bir olağanüstülük var ortada... Anlayamıyorum...

Neden anlamak isteriz her şeyi derinlemesine?.. Neden varmak isteriz bir yerlere?.. Vardığımız ve varacağımız her sonun bir başlangıç olduğunu bile bile...

Nerden geliyor bu tanrısal içgüdü?.. Beni sana iten, seni bana çeken?..

Sus! Yanıtlama sorumu!.. Yanıtlanmış olması değil, sezilmiş olması değerli... Ben sezdim, ya da öyle inandırdım kendimi; bozmak istemiyorum...