HER ADIM İŞKENCEYDİ...

[umut]

HER ADIM İŞKENCEYDİ...

Her adım işkenceydi…


Anlatamadım kendime bir türlü, bu ayrılığı… Gözlerini arıyor olmasa hala gözlerim başka kişileri de göreceğim, ellerini aramasa ellerim tutacak eller vardı ve yüreğini aramasa yüreğim ruhsuz birçok yürek vardı etrafımda “sevdim” demeye hazır. Sen bana ilk kez “sevdim” dediğinde ben senin için çoktan erimiş bitmiştim.

İnsan ayrılıkları en samimi arkadaşlarına da mı anlatamazmış, kendine de mi söyleyemezmiş ruhundaki aldatılmışlık tadını.Evet, söyleyemezmiş. Hissetse de; hissettiklerini duygularına yansıtsa da; kimseye, kendine bile belli etmez, söyleyemezmiş.

İlk kez mi aldatıldık sanki… Ben ilk kez aldatılmadım, daha önce çok aldatıldım; dostlarım aldattılar beni, kardeşim bile aldattı da bu kadar dokunmamıştı… Demek “sevdim” demek böyle oluyor. Demek “sevdim” deyince aldanışların en kocamanının acısını en büyük kaynar kazanlarda yanarak çekiyorsun…

Gözlerim gözlerine bakmayı hiç bu kadar istemedi, “ne diyecekler” sorusuydu belki bu merakın kaynağı. Ama ayaklarımı ikna edemedim yanına gelmek için.

Olmadı işte yapamadım, gelemedim yanına, hasretin bir kat daha büyüdü yüreğimin en derininde. Devler ülkesindeki cüce gibi hissettim kendimi, boyumu kat kat aşmış hasretlerin koynunda. Sebebi aldanış mıydı, aldatılış mı bilmem ama sen benim diğer yarım değildin artık. Artık aldatılmışlığımın yabancısı olan gözlerini yakından görmek için sana attığım her adım zül, her adım işkenceydi bana.


Ekim Dağıstan