Ertelendii!

Ertelendii!

Merhaba Sen,

Bir yerlerde benimle aynı duygular içinde olan sen. Eğer sen varsan, ki var olmalısın bir kişi için düzenlenmiş bir hayat olamaz bu yaşadığım, yaşadığımız. Tamamen aynı şeyleri hisseden bir başka “ben” mutlaka var: olmalı bir yerlerde. Olmalı ki dağılsın bu sancı, bileyim ki; açılsın gözlerim. Tek başıma yaşayabilmek için bu kadar hüznü çok güçlü olmam lazım benim, anlıyorsun değil mi? Sürekli kendimi sorgulamam lazım, bir sürü “neden” olmalı, aklımda, içimde. Hani sen varsan, senin de “neden”lerin olmalı. Sen de çözümsüz ve çaresiz kalıyorsan bazı anlarda, vazgeçme zamanıdır, sorgulamadan yaşama zamanıdır bu hayatı.

En çok neyden korkuyorum biliyor musun? Geç kalmaktan. Geç kalınacak ne varsa yaşama dair. Neye geç kalmaksa tabi bu. Her şey zamanında güzel diyorlar. O her şeyin zamanları mı yanlış nedir bilmiyorum ancak hep bitti, bitiyor derken yeni bir “neden” dikiliyor karşıma.

Bazı doğrular canımı acıtıyor en çok. Başkalarının doğruları. Mutlu olacağım herhangi bir an’ı ve zamanları ertelemek ya da tamamen yok etmek çok acıtıyor. Ben bu acıları taşırken benim doğrularım gecelerin içinde kaybolmuş hayaletler. Yollarını kaybetmiş gitgide umutsuzluğa bulanan hayaletler. Doğrularım: başkalarına göre yanlışlar. Başkaları için başkalaşıyorum. Hep kendimim desem de ertelenmiş bazı mutlulukların ardında, başkalarının yanlış dedikleri anlar var. Onlara göre yanlış olanlar -benim mutluluğum olacaksa bile- erteleniyor.

Mutluluklara geç kalınır mı?

Mutlu olmak nereden çıkıverir ki karşımıza, hüznün pençesinden çekip alabilir mi beni, bizi, seni.

Günler geçiyor, ya da ben öyle zannediyorum.

Akıp gidiyor ertelenmiş mutluluklar, mutluluklar okyanusa karışır mı? Orada büyür mü ve benim olur mu dilediğim zaman. Sonsuz olur mu günün birinde, yaşam; sorgusuz “neden”siz yaşanır mı günün birinde?

Ve bu olduğunda ben yine yazmayı sever miyim böyle oturup. “neden”ler olmadan yaşayabilir miyim, yapacak hiçbir şeyi kalmamış basit bir hayat olur sanki bu. Hilelere, yalana-dolana, gündelik sevdalara bulaşmak! Bana göre değil böyle bir hayat.
Ve sen, dilerim varsın bir yerlerde, benim için, bizim için.

“Ertelendi.”