Papatyamdın

Papatyamdın

Papatyamdın

huzurununa inandığım şehrin,
huzursuz kalasıca papatyası
gönlümdeki adının anlamı değil,
köhnemiş bir umudun yası ,
bitirdiğim her yaşı,
bedduana ayırdım aklımca,
dilime yakışmayan sözler belası,
ceza Allaha emanet
mutluluğum ve gücümde yıkılman olsası.....

Ben bu şehri kendime gökyüzü yaptım...



Sen bu sahte evrende en parlak yıldızdın...
Oradaydın işte;
Uzansaydım ,tutacaktım...
bir daha ışıldamamacasına gittin...
Kaydın...
Dilekler tuttum,ağladım...

Ah!Ufuk çizgisi kadar yakındın...
Ne kadar yaklaşsam;
o kadar uzaktın...

Gökyüzüm puslu şimdi
Yok artık diğerlerinden farkın...
Ulaşılmaz olmaktır kaderi yıldızların...
Bu yüzden totemidir yalnızların...

Şafak söktü, acıya uyandım;
Tükensede aşk;
anılmasa adım;
Ben içimi sana gökyüz yaptım...
sonsuz kadar parlayacaksın...

Sen beni ebedi geceye bıraktın