Asla, Çünkü, Genellikle...

[PESTEMAL]

Asla, Çünkü, Genellikle...

[size=18px]Asla;
Tüm bildiklerini söyleme,
Tüm yapabileceklerini yapma,
Duyduklarının tümüne inanma
Sahip olduğunun tamamını harcama,

Çünkü;
Bildiğinin tümünü söyleyen,
Yapabileceğinin hepsini yapan,
Duyduğunun hepsine inanan,
Sahip olduğunun tümünü harcayan,

Genellikle;
Uygun olmayanı söyler,
Yapmaması gerekeni yapar,
Bilmediğini yargılar,
Gücünün yetmediğini harcar.[/size]

[igzuma]

ŞİİRSİZ YAŞAMAK

Nihayet sonbahar yağmaya başladı ruhumuza, bir dua gibi pencerelerde yağmur, damarlarımızda küllenmiş tanıdık bir tutkuyu kıvılcımlandırıyor. Şiir bahçedeki yaprak yağmuruyla uyanıyor yaz uykusundan. Yağmurlarla gelen mısralar, ansızın geceye sızıp can suyu veriyor kurak ruhlarımıza.

"Gözyaşlarının gücü vardı eskiden" diyor Adnan Özer, "...ırmak yüklü adamlardık, tuz katarlarının ardınca giden / gölgemizde damlaların bıraktığı izlerden / açılırdı hayal, tuzun suda bukağısı çözülürken"...

Şiir çekip alıyor bizi gömüldüğümüz seviyesiz bataklığın kucağından...

Dizelere yapışıp ayaklanıyoruz.

Meğer ne çok olmuş O'nu kovalı hayatımızdan...

Ne çok olmuş, uykuda bir sevgilinin alnına bir minik buse, sofranın kenarına bir küçük mum kondurmayışımız.

Abdülhak Hamid, kendisinden 40 küsur yaş küçük Lüsiyen'ine yazdığı mektuplara "Bahar-ı Ömrüm" diye başlıyordu:

"Bahar-ı ömrüm; aşk bir maniadır ki ya aşmak veya tahrip etmek lazım; yahut da huzurunda kalmak ve yok olmak..."

Biz, tahrip ettik o "mania"yı; huzurunda kalmanın bedelini göze alamadığımızdan...

O yüzdendir "ömrümün baharı" diye başlayan mektuplar almamamız nicedir...

Sevdiğine "Yüreğim" diyen o tılsımlı zerafeti yitirdiğimizden beridir, burkulmaz oldu yüreğimiz bunca nefretin karşısında...

Gözyaşlarımız gücünü kaybetti.

Şimdi şairler ağlıyor bizim yerimize, bizim halimize...

Yeni yetmeler şarkı sözü ezberliyor artık taşlama yerine küfür, seranad yerine taciz...

Felaket haberlerine alışırken şehir, "dilsiz bir kuytuda ölüyor şiir"...

"Şiir toplumdan kopmuyor, asıl toplum şiirden kopuyor" demişti Tuğrul Tanyol, birkaç yıl önce, yaklaşan bir ihaneti haber verircesine...

Şiir, popüler kültür gibi lümpenleşmeyle uzlaşmamış, direnmiş ve belki de o yüzden okurunu yitirmişti.

Akın akın loto kuponu doldurmaya koşan bir kalabalığın ardından dizeler haykırmak, ancak bir şairin göze alabileceği bir soylu direniş, bir nafile çabaydı.

Duymadı toplum...

Ucuz pop şarkıları söyleyerek başıbozuk bir dere gibi akarken, önüne kattı sanattan yana ne varsa; bir tek şiir hariç...

Şiir, soylu bir çınar gibi direndi köklerini oyan bu sele... terkedilmiş bir sevdalı gibi yapayalnız ama mağrur durdu tarihin akışına inat...

Ve sonunda bir o kaldı soysuzlaşan ruhlarımızı avutacak...

Haydi bir şiir okuyun bugün...

Bunaldıysanız haberlerin aleladeliğinden, sıkıldıysanız şarkıcı dedikodularından, futbolcu fıkralarından, lotaryayla köşe dönme hesaplarından, bıktıysanız ekranların, sayfaların işportacı ağızlarından gelin, siz de şiire sığının...

...ve hatırlamaya çalışın bir zamanlar nasıl, "ırmak yüklü adamlardık, tuz katarlarının ardınca giden.. / Yağmur bir dua gibi geçerdi pencerelerden / yetim insan, toprağın vicdanıyla doyardı / gözyaşlarının gücü vardı eskiden."

[pamukKALE]

ELİNE YÜREĞİNE SAĞLIK ŞAHİKA

ÇOK GÜZEL BİR ŞİİR PAYLAŞMIŞSIN TEŞEKKÜRLER

***
İNSANOĞLU NE ZAMAN KIYMET BİLDİ Kİ
ŞİMDİ BİLSİN ELİNDEKİNİN KIYMETİNİ
KAYBEDİNCE ANLAR ONUN DEĞERİNİ
ZAMAN BUNLARDAN EN ÖNEMLİSİ

DOLSUN YÜREĞİN SEVGİYLE UMUTLA
KAYBETME ASLA ALDIĞIN SEVGİYİ UMUDU DA
SEN HER ZAMAN KIYMETİNİ BİLİRSİN
YAZDIKLARINLA BU AÇIKÇA ORTA DA

pamukKALE
09/0/09/2006 12,01

[igzuma]

[size=18px] Acı Bir Sevda

Delikanlı bir sevdaydı benimki,
Ak düşmeden önce saçlarına.
Harbidendi benim sevdam,
Haybeye vurulan tokatları yemeden önce.

Niyetim ikramdı kırk yıllık kahveyi.
Acı, acı ama kana kana içmekti,
Hayatı meze yapmaktı,
Aşkı satın almak değil, çalmaktı.
Suçum buysa varın vurun kelepçeyi gönlüme,
Hasta düşlerimi darağacına gönderin,
Kırın kanatlarımı koyun kafese.[/size]