HÜZÜN ÇİÇEĞİ'NE

[sensei]

HÜZÜN ÇİÇEĞİ'NE

Haydi ;
Çıkar maskeni,
Saklanma o,
Faydasız gururun arkasına..
Bütün gücünle
Haykır sevgini,
Taa..Uzaklardan
Duyulsun sesin..
Utanma ! Sevdan dan
Bırak kök salsın,
O engin yüreğinde..
Korkma !
Acıtmaz..
Okşar adeta..
Haydi ;
Gül..
Bırak yüzün kırışsın..
Acıdan değil,
Sefadan olsun
Yüzünde ki çizgiler..
Haydi;
Kalk !
Giyin en güzel elbiseni..
Süslen..
Sal kendini,
Hayatın kucağına..
Bırak !
Hüzünler,
Dünler de kalsın..

[Papatyam]

Hiç umutlarınızın bittiğini sandığınız "tamam, hiç daha kötüsü olmamıştı" dediğiniz zamanlarınız oldu mu. Ya da "bittim, mahvoldum" dediğiniz?

Damağınızda acımsı bir tadın hiç geçmediğini ; yüreğinizdeki o mengenenin de canınızı sıktıkça sıktığını hiç hissettiniz mi?

Yalnızsınızdır.
Savunmasızsınızdır.
Yorgunsunuzdur.

Anlatamaz, anlayamazsınız da. Gözünüzde bir damla yaş, her an hazırdır akmaya. Sebepli yada sebepsiz...

Soğuktur elleriniz, belki ısıtacak bir elin olmamasından. Çirkinsinizdir kendinizce. Aynalara da küs...

Gözlerinizdeki pırıltılar yok oldu, yok olacak gibidir... Çaresizsinizdir. Sebep çoktur.

Ya parasızsınızdır, ya terkedilmiş, ya hasta. Aslında yüzlerce ya da’dır sizi bu hale getiren. Ne zaman geçecek bilmezsiniz.

"Umut garibin ekmeği" umarda umarsınız. Ya çaba?

Oysa hiç gördünüz mü, kim bilir kaç gün olmuş dalından koparılmış kasımpatlarını? Hala dimdik, hala ayakta, hala pırıl pırıl. Koparılmaya inat solmamaya kararlı.

Oysa ; aklımız hep güllerdedir, hep lalelerde... Solmak, kurumak çok kolay. Oysa dimdik ayakta durabilmek önemli olan. Yılmamak zorluklardan...

Hayallerden, umutlardan vazgeçmemek asıl olan.

Ne dersiniz denemeye var mısınız kasımpatı olmayı? Herşeye rağmen, herşeye inat...

[beliz]

Yoksun!
Kaybolursun kalabaligin içinde, yok olursun...Umursamazsin belki insanlarin üzerine gelmesini. Hatta bazen çok ilginçtir, kahkahalarınla gülersin komik geldiginden mi bilinmez. Ölümden kaynaklanır belki de yasayamamaktan doya doya!
Rüyalarında düsler görsen, rüyalarında gerçekleri gerçekten hissetsen kisaca ayaktayken yatsan uykuya, bilinir mi gerçekler? O zaman belki de islak düsler resimlerde kalir, belki de kalmaz... Bilinmez ki dimi? Ama birseyi çok iyi bilirsin. Oradasindir! Kalabalik içerisinde yasayan birisindir.. Bazen birilerinin seni tutmasını, yardım etmesini beklersin düsmeden hemen önce, bazen de yaklasanlari, sicak davrananlari görür, hisseder; kaç benden dersin. Git! Uzaklaş!

Fısıltı gibi gelen merhabalara yeni bir tanesi eklenir ve hâlâ dimdiksindir , boynu eğiklerden degil!
Her sey yolunda dersin, günes yakmaya , insanlar sikistirmaya devam eder. Bir ara güzellikler parildar ama bazen de söner. Asktir belki bu. Yolda devam edersin yürümeye ve bir AN..... yollar ayriliverir. Tekrar tut beni dersin, tut beni! içinde patlamaya hazir balondan bahtiyar, yalanci kimlikleri hayatin ve kosup kaçmaya başlayan insan, sen!...
Bazen her sey doruk noktasina ulasir ve durursun.. Karsinda birini farkedersin aniden. Düsünürsün. Hiç yolda olmayan biridir, bir anda kendini bulursun onun yolunda veya o seni bulmustur senin yolunda. Bir ucunda sen bir ucunda o. Ortada bulusalim dersin ama ne yol vardir ne de hayatin dogrulari o anda.
Fısıltı bir merhabayla başlar ve elvedayla biter...
Güneş yakmaya devam eder. Herseyi çikarir, istenmezleri atıverirsin üzerinden. Sev beni dersin. Sev beni, hiç kaçirmadan gözlerini sev beni. Anla beni dersin. Günesin yakisini , ayçiçeklerinin boyunlarini günese çevirmelerini izlersin... Kirilmayi hak etmedim ben dersin. Kırılmamalıyım! Ama....

Bu kalabalık içerisinde senin gibi olan biri daha vardır, gözlerini senden hiç ama hiç kaçirmayan biri. Önce göremezsin onu. Ya da görürsün ama dikkat etmezsin. Sonra düsünürsün. Kalabaligin içinde yalniz biri dersin ona, belki de lüzumsuz biri. Gelisimi anlayamazsin, degisimi oldugu gibi... Ama kimbilir belki de anlarsin... iste o zaman akliselim gezmeye gitmistir. bilemezsin ki.. Anlayamazsın onu. Anlayamazsın onun hissettiklerini, ya da anlarsın ama tahmin edemezsin, kendi hissettiklerini.

Sev beni diyeni anlayamazsın, seni sevmeyini anlayamadığın gibi.

Kalabalığı oluşturan tüm yalnızlar hep bir araya gelir, monotonluk artık yok derler! Yarinlardan, geleceklerden bahsederler, güzelliklerden bahsederler. Haykırırlar. Söylenenler, bilgiler, sevgiyle eyleme dönüsür. Zaten öyle değil midir? Bilgiler eyleme sevgiyle dönüşmediği sürece sıfırdırlar.
Güneşin, aydınlığın bu büyük zaferinden karanlık korkar, kaçar gider baska karanlıklara. Tutulamaz sensizligin mahçupluğu. Sessizlik rahatsız eder, kendini zavallı, suçlu hissedersin belki de... Dayanamazsin mantığın direnişine ve işte o an! Düşlediğin andır belki de...