Mayasız Korkular

[PESTEMAL]

Mayasız Korkular

MAYASIZ KORKULAR

Korkusuz bir gece geçirmek ümidiyle;

Korku, sadece korku... Nedir bu korku? Neden korkarız? Neden kimileri köpekten korkarken, kimileri kediden tavşandan korkar? Neden kimilerimiz sevmekten korkarken, kimilerimiz devamlı aşık olur, sever...

Korkmak... Sadece korkmak.

Aşktan korkmak... O muazzam duygunun, sıcaklığın, mutluluğun, hep beraber sevginin bir anda korkulacak hale gelmesi. Belki sonuçlarından dolayıdır, kim bilebilir ki? Aşkın tattırdığı o duygu belki de korkutan,seni seviyorum dedirtmeyen... Korkarsın.... Durmadan düşünür, düşünür, düşünür ve ağlarsın. Korkarsın!!!

Herşeyin başında korku mu var acaba? Korkarken babayiğitlik, cesaret hiç olmaz mı içimizde? Düşe kalka, kaça kaça, ezilerek, ağlayarak, acı çekerek, sürünerek korkarken, yani tam da ihtiyacımız olduğu sırada nereye kaybolur, nereye yok olur cesaretimiz?

Nasıl cesur olmayı öğreniriz ki biz? Ya da kim öğretir? Birike birike korkular cesaret mi olur acaba?

Korku küpünün içine bir parça cesaret mayası... evet evet, o koskoca dipsiz kuyunun içine birazcık cesaret mayası gerek herhalde. Birazcık cesaret mayası ile herşeyden korkusuzca korkabilir insan.. Senden, ondan, bizden, herşeyden... Kuşlardan bile hatta kedilerden, köpeklerden... Siyahtan ve beyazdan... Herşeyden! Korkunun kendisinden bile korkabilir insan o cesaret mayasıyla. Korkabilir çünkü öğrenir insan... Ama cesaret mayasız??...

Hayatımızı sarıp sarmalayan korkuların iyi ve kötüleri, her türlüsü... Cesaretin de... Onun da iyisi var, onun da kötüsü.. Onun da siyahı, onun da beyazı... İşte farkettiğimiz zaman bunları o zaman daha iyi bileceğiz ne zaman korkarız, ne zaman cesur oluruz.. Durmadan, usanmadan akıp giden zamanın içerisinde, aynı zaman gibi durmadan yaşlanan bedenimiz öğrenecek bu gerçekleri...

Ne kadar kaçarsam kaçayım, hiç bir zaman durduramayacağım akan zamanla, başlayacak korkular usul usul cesaret olmaya. Ondan kaçamam. Çünkü o hep benimle... Kimileri der ya hani 'Korktuğun için korkarsın' ya da 'Korkular hep seni takip eder, o senin arkandadır' HAH!!! Koca bi yalan... Ben ne kadar kaçarsam kaçayım korku benim içimde. Her gittiğim yere onu beraberim de götürüyorum.. Nereye gidersem gideyim onu yanımda taşıyorum. Onunla beraber yemek yiyor, onunla beraber yatıyorum. Ağlıyorum, düşünüyor, sigara içiyorum. Hep onunla beraber...Onunla beraber aşık oluyorum, onunla beraber içiyorum... Hep, hep... Ondan kaçmanın hiçbir yolu yok... Korkuyu bana hayat vermiş. Hayat alacak! Onun içinde korkudan kaçmaya hiç ama hiiç gerek yok. Onun üstüne gitmeliyim. Onu yok edene kadar üstünü,üstüne... O kollarını açmış ve beni bekliyor... Korkunun ellerine bırakmamalı, sahip olmalıyım kendime. Her zaman. Bir gün mutlaka yok edeceğim biliyorum. Ama hepimiz kendi içimizde. Ne bir başkası ne de sen.. Sadece kendin yok edeceksin.. Yok edeceksin yok... Sindireceksin ya da kıstıracaksın demiyorum. Yok edeceksin diyorum işte YOK!!!

Zartla zurtla kimse korkuyu sindiremez. Gösteriş yapar anca işte. Cesur olursun ama o cesurluk da korkudur. Kılık değiştirmiş korkunun ta kendisi hem de. Ben böyle bir korkuyu cesarete yeğ tutarım. Dediğim gibi herbirşeyden korkabilirim şimdi ben. Cesaret mayan varsa tabii, sen de. Martılardan bile, hatta serçeden ve en ufak böceklerden... Bir gün cesaret olacaktır elbet korkular... Ama, sırayla... Onun da var bir günü. Önce Pazartesi sonra da Salı değil mi? Ya da önce gelir Cuma ardından da Cumartesi... Onun da sırası ve zamanı var. Acılar gibi... Acılar birikir sevinç olur. Korkular gibi işte. Kork! Sahte cesaret gösterilerinin yerine kork. Kandırma kendini kork... Yalnızca kork!!!

Tek başına kork, yalnızken kork ; arkadaşlarınla kork. Sokakta yalnız başına yürürken ya da kalabalık içerisinde kaybolmuşken kork. Ama cesaret mayanla. Sevmekten, aşık olmaktan kork ama cesaret mayanla...

Yalnızlıktan kork, ama o duygu var ya hani bir yanında boşluk duygusu... Yalnızlığın tek başınalığın taşınmaz acılarıyla dolu olduğunda hissettiklerin. Bahar bizlere, paylaşılması gereken sevinçler, coşkular yaratırken, senin, ezikliğin bataklığında kıvranmaların... Renk renk balonlu çocukların coşkuları, sevinçleri ve senin nefretin, senin korkuların! Acaba sevgiyle-nefret, ya da acı ve sevinç de, korku - cesaret gibi birbirinin ayrılmaz, birbirlerine can veren duyguları mı?

Dünya dönüyor; hiç durmuyor ki, dönüyor, dönüyor ve değişiyor. Saniyeler dakikaları doğuruyor. Dakikalar da saatleri, günleri... Günler günleri doğuruyor. Aylar ayları. Mayıs karnında taşıyor haziranı. Haziran doğuracak temmuzu. Bahar yazı, yaz da güzü, işte bu duygular da bizi doğuracak. Başka yolu yok ki... Bu duygular içimizi kemirmeli, bize acı çektirmeli. Öldürmeli belki... daha çok yutmak için... bu duygular bizi doğuracak.. kork... kork... kork...

Akşamları bilirsin gökyüzü nasıl da kıpkırmızı olur gün batarken... İnsanlar evlerine dönerlerken özlem olur. Martı kanatlarında acı bir sevinç, sıkıntı da umut. Acaba umut da umutsuzluğun bir ucu mu? Acı-nefret , acı-sevgi , korku-cesaret ve de umut umutsuzluk... Umut umutsuzluğun hoş kokulu masmavi bir çiçeği bence, durmadan açan ve solmayan kişiliği oluşturan, ince etkili ürün veren bir dokusu...
Tabii kimi zaman da umutlar umutsuzluk!!!

Korkusuz bir gece dileğiyle ; ama sadece zamanı gelmişlere...

[pamukKALE]

ELİNE YÜREĞİNE SAĞLIK ŞAHİKA

...
Yalnızlıktan kork, ama o duygu var ya hani bir yanında boşluk duygusu... Yalnızlığın tek başınalığın taşınmaz acılarıyla dolu olduğunda hissettiklerin. Bahar bizlere, paylaşılması gereken sevinçler, coşkular yaratırken, senin, ezikliğin bataklığında kıvranmaların... Renk renk balonlu çocukların coşkuları, sevinçleri ve senin nefretin, senin korkuların! Acaba sevgiyle-nefret, ya da acı ve sevinç de, korku - cesaret gibi birbirinin ayrılmaz, birbirlerine can veren duyguları mı?
...


HERKESİN BİR HOBİSİ VE BİR FOBİSİ MUTLAKA VARDIR AMA
BUNU YENMEKTE BUNA YENİLMEKTE İNSANIN KENDİ ELİNDEDİR. Sevmekten korkman gerektiğini düşünüyorsan sevmeyeceksin, sevmezsen korkmazsın, sevmenin güzel olduğunu ama korkmanın yanlış olduğunu düşünüyorsan seveceksin hemde sonsuza kadar...

[REHA]

Neden korkarız? Eşimizin bize ihanet etmesinden, aldatmasından, sevmeyeceğinden, bıkacağından, bize fiziksel veya ruhsal şiddet uygulamasından ve daha nice şeylerden...

Korku deyince akla, güç geliyor. Yani güçlü kişinin diğerine yaptığı veya yapacağı şiddet. Evet doğa, erkeği fiziksel güç olarak karısından daha kuvvetli yapıyor. En çelimsiz erkek bile kadından daha güçlü ve dayanıklı oluyor. Tabii dünyanın neresine giderseniz gidin, güç bir yerde zayıfı eziyor. Anne kocasından dayak yerse, o da çocuğunu eziyor; çocuk da belki küçük kardeşinden alıyor hırsını. Bu bir tabiat kanunu. Ama biz töreler, adetler, görgü, eğitim, mantık, terbiye ile her zaman bu orman kanununu uygulamıyoruz. Uygulayanlar, karşılığında nefret, korku, hınç, kin gibi duygular elde ediyor.

Diyalog kurun

Yalnız o kadar mı? Eziklik, yalnızlık, güçsüzlük, saygısızlık, insanlık onurunu hiçe saymak ve daha binlerce hususu da eşe veriyorlar. Kendini zavallı hisseden, inisiyatifini kullanamayan, diyalog kuramayan kadın bu evliliğe nasıl katkıda bulunur? Yağmur eken fırtına biçer misali fiziksel korku ile yoğrulan bir evlilikten ancak nefret çıkar. Zaman zaman korkularımıza şüphe de karışır. Ya eşimiz bizi artık sevmiyorsa, ya hayatında biri varsa, ya bizi güzel, akıllı, yakışıklı bulmuyorsa, bizden memnun değilse diye korkarız. En mühimi de bizi terk edeceğini sanırız. Bu sebepten de devamlı korku, endişe içinde huzursuz oluruz. Çoğu zaman, bu tip korkulara neden kapıldığımızı pek kestiremeyiz. Acaba niye bizi güzel-yakışıklı bulmuyor olabilir, gözleri mi şaşılaşmıştır? Veya biz mi yaşlanıyoruz, şişmanlıyoruz, kendimize artık bakmıyoruz, kılık kıyafetimizi pek önemsemiyoruz, hijyen deseniz hak getire. Yemek kokan bir kadın, ter kokan bir erkek, dağınık saç baş karşılıklı olarak şahıslara ne hissi verir?

Kabahat kimde?

Boşlanmış, önem verilmemiş, değerli bulunmamış hislerine kapılan eşler belki de hakikaten gözlerini dışarı kaydırır. Doğrusu korkmakta haklısınız. Ama kabahatin hepsi karşınızdakinde mi? Buna bizim katkımız ne kadar? Korkacağımıza, tedbirimizi alsak, en azından kendi yönümüzden kapasitemizi zorlasak? Eğer eşimizin bizi artık sevmediğinden şüpheleniyor veya acabalarla hayatımızı karartıyorsak, korkmakta haklısınız. Bu tip olmayan bir şey için, karamsar, şüpheci, itham edici olmak karşı tarafı bezdirir. Durmadan onun sizi sevip sevmediğini sormak, bıktırana kadar telefon etmek veya mesaj atmak; sonra da eve gelince, eksiklik duyduğunuz konularda onu sorgulamak veya dırdır yapmak yahut habire suçlamak... Bence burada bir duralım ve düşünelim. Bu yaptığımız bizi nereye götürür, evliliğimizi ne kadar sarsar? Biraz empati yapalım yani karşı tarafın yerine kendimizi koyalım. Acaba eşimiz ne yaparsa, biz onu artık sevmemeye başlarız? Bıkkınlık hissine nasıl kapılırız? Bizi ne bunaltır? Aşırı sevgi, aşırı beklenti, aşırı baskı, kıskançlık, gereksiz dırdır veya öfkeli lüzumsuz çıkışlar, ağlama nöbetleri bıktırır, sıkar. Evet böyle devam ederseniz korkmakta haklısınız. İşin fenası bütün bunlar, bir de eşleri birbirinden ayrı yatmaya veya flörtü, seksi azaltmaya başlarsa, işte şimdi cidden korkmakta haklısınız. Ne yazık ki, biri diğerini derken, kendinizi ciddi sorunlarla sarılmış bulursunuz.

Pişman olmayın

Vücuttaki bir kesik gibi, zamanında ilaç, merhem vs. koymazsanız; oradan mikroplar kolayca içeri dalar. İhanete, aldatmaya, önce kafada ve düşüncemizde başlarız. Herkes bir dereceye kadar egoisttir. "Niye çekeyim" "Yeter artık bıktım, usandım" diyen kendini başka dünyalara bakarken bulur. Ne oluyor demeden de, sonradan pişman olacağı ilişkiler içine bile girer. Cidden korkmakta haklısınız. Eşiniz siz anlamadan derdine çare bulmaya başlamış veya başlatılmıştır. "Zararın neresinden dönülse kârdır" deyip onu geri kazanmayı deneyebilirsiniz. Psikolojik destek, iplerin nerede gevşediğini, kopartmadan nasıl tamir edebileceğinizi, size buldurtacak, sizi geriye sararak nerede, ne zaman, nasıl buralara geldiğinizin muhasebesini yaptıracaktır. Tabii burada bir alternatif de hâlâ akıllanmayıp efelenmek, ne hakla, bu bana nasıl yapılır demek, evi terk etmeye kalkmak, yardım alacağına işi bildik yöntemlerle halle çalışmak da vardır. Netice ya devam ya tamam!!! Karar sizin.

http://www.e-kolay.net/kadin/ana_det...HaberID=268150