HAYATIN KALBİNE...

[gozdem]

HAYATIN KALBİNE...

[size=18px]HAYATIN KALBİNE...
Yazılanlar, anlatılanlar ve aslında anlatılmak istenenler, ifade edilenler
ve ifade edilmek istenip de edilemeyenler...
Kelimelere sığabilenler ve kelimelere sığmayanlar..
sese kavuşamayan sessiz
haykırışlar, sessiz çağıltılar.. deryadan katreler ve katreleşemeyen
deryalar...
Hissedilenler, hissettirilenler ve hissettirilemeyenler hisler..
hislere bile sığmayanlar!
Pencereden seyredilenler… duyulanlar, duyurulamayanlar.. söylenenler,
söylenemeyenler.. yazılanlar, yazılamayanlar.. anlaşılanlar ve
anlaşılamayanlar.. anlatılanlar, anlatılamayanlar… defterle, kağıtlara
dökülen damlalar ve bir türlü damlayamayanlar…
Sevenler, sevdirmeye çalışanlar ve sevgiyi bir türlü hissedemeyenler… Duaya kenetli gönüller ve dua sırrına erişemeyenler…
Zıtlıklar ile farkındalıkların bilinebildiği bir misafirhanede konuk olmuş
birer yolcuyuz hepimiz, elden geldiğince gayret yapabileceğimizin tamamı.
Kalem erbaplarından Nihat Dağlı'nın dediğince; "Hayat olması gerektiği
kıvamdadır, çünkü hayatın sahibi onu böyle öngörmüş, bize düşen şey, hayatı
tedavi etmek değil, yaşamaktır."
Temelinde muhabbet var ise yaşanmışlıkların, samimiyet ve tebessüm vardır
çoğu zaman; gözyaşı olsa da kimi.. zira mayasinde muhabbet var

yaratılmış cümle şeyin.
Zorluklar, evet muhakkak vardır deftere düşülen notlarda yaşanmışlıklara
dair.. lâkin biliriz ki, "Çabuk kazanılan, çabuk kaybedilir. Zor kazanılan
kolay kolay kaybedilmez..." Şöylece not düşmüşüm defterime geçmiş yılların
birinde; "Güçlüklerle kazanılmış olanlar, sabırla elde edilenler
Yaratıcı'nın da izin ve ikramıyla ebediyen kaybedilmez..

ebediyen elde tutulur!"
Sevgiyle, daima ümit vâr olarak hareket etmeye kararlı ol(a)bilmek; tâ
ötelerde ahdetmişiz gibi... Hedefe ulaşmak için tükenmeyen bir gayretle
ilerle(yebil)mek!
Bir istediklerimiz var, bir de isteme duygumuz. Hiçbir şey istemedikçe bizim
değil.. Öyle ya, ne ehemmiyetimiz olurdu ki, duamız olmasaydı?![/size]

[mevlutgunes]

Siz dahil tüm insanlar dünyaya gelmeden önce anne karnında dokuz uzun ay geçirirler. İnsan, bu aşamanın başlangıcında sadece anne karnında gelişmeye başlayan küçücük bir hücre topluluğundan ibarettir... 22. günde fasulye tanesinden bile küçüktür. Bir gün, bu topluluğun tam orta yerinde küçücük bir yumru, bir emir alır ve aniden atmaya başlar. Vücuttaki tüm diğer hücreler sakindir ama o sürekli hareket eder ve asla durmaz. Asla "biraz durup dinlenme ihtiyacı" hissetmez. Ta ki, aradan on yıllar geçip de "dur" emrini alacağı güne kadar. Geçen bu süre ise, bir insan ömrünü tanımlar. Bu küçük yumruya "başla" ve "dur" emirlerini kim vermektedir?

Siz henüz anne karnında 3 haftalıkken atmaya başlayan bu mükemmel pompanın, yani kalbin, çok önemli bir sorumluluğu vardır. Vücut içinde kanın dolaşmasını sağlamak; bir başka deyişle sizi meydana getiren ve tıpkı sizin gibi "canlı" olan yaklaşık 100 trilyon hücreye hayat vermek; bu hücrelerin nefes alıp vermelerini ve beslenmelerini sağlamak, onları temizlemek, hastalıklarını iyileştirmek ve onları düşmanlardan korumak... Sizi oluşturan hücreleri, dolayısıyla sizi yaşatan bu sistemi kuran kimdir?


Şüphesiz Biz insanı, karmaşık olan bir damla sudan yarattık. Onu deniyoruz.Bundan dolayı onu işiten ve gören yaptık. (İnsan Suresi, 2)