Yolda Kalabilmek

Yolda Kalabilmek

Yolda kalabilmek
ESAT GÜRBÜZ
Oturdum masamın başına yazı için.. Yazmak, yazabilmek için önce okumak gerek, düşünmek, tefekkür edebilmek gerek. Okuyorum, düşünüyorum...
Çıkmış yazılara bakıyorum, o yazılarla ilgili okuyucudan, sizlerden gelen e-maillere, yorumlara göz atıyorum. Hangi yazının nasıl bir etki-tepkiye yol açtığını, buna karşılık o yazıyı hangi ruh haleti içinde yazdığımı düşünüyorum. En çok e-mail alan, hâlâ yeni okuyanlarca yorum yazılan “Boşa Yaşamak” başlıklı yazımı nasıl 40 dakika içinde kaleme aldığımı, buna karşılık bana göre bile “kuru birkaç bilgi kırıntısından ibaret olan” diğer birkaç yazımın nasıl sıkıntılar içinde ve uzun sürede çıktığını hatırlıyorum. Demek kovanın dolması gibi bir olaydan söz ediyoruz. Kova bazen olaylarla, yaşananlarla ve duyulanlarla öyle bir doluyor ki taşma noktasında dökülenler kağıda dökülürse yazı oluyor.

Hayatın en önemli tarafı aksiyon taşımasıdır. Bildiğini, öğrendiğini hayata geçirme, başkaları ile paylaşma, birilerine yardımcı olma, topluma faydalı olma... Bunları gerçekleştirmek için her an yenilenen disiplinlere göre, metotlara göre koşturma... Koştururken kovanın dolu olması önemli; ama kovayı doldurayım da koşayım derseniz hep beklemede kalma riskiniz de var. Önce şunu halledeyim, şu kitapları okuyayım, şu tefekkür çizgisini yakalayayım diye düşünürken “sonra”nın hiç gelmeme ihtimali de var. Niyet güzel, niyet iyi; ama o yollardan daha önce geçmiş olanların nasihatine de kulak vermek gerek; bir harf bile öğrenmişsen onu öğretmeye, paylaşmaya, yaşamaya bak. Kitabın bitmesini bekleme... Sahabe beklemiş mi 23 sene...

Ama yol o kadar kolay bir yol değil. Mesele çoklarının zannettiği gibi basit değil. Yıllar önce, üniversiteye yeni adım atmış bir genç iken Bolu Dağlarının bir köşesinde ormanlar içinde yürürken bir dostun söyledikleri hâlâ kulağımda; “Bu yol güzeldir, iyidir, girmesi de kolaydır; ama önemli olanı, zor olanı yolda kalabilmektir”. Yola girmemen için önüne engeller çıkaranın, seninle asıl uğraşısının yolda iken olacağını işin başında iken anlamak mümkün olmuyor.

Zaman geçtikçe, engeller bir bir aşıldıkça, takılıp kalınmadıkça “aşmanın, takılmamanın, üzerinden zaman geçmesinin, bunları hissetmenin” bir başka engel olduğunu anlıyor, artık sadece önden ve soldan değil, arkadan ve sağdan da engellemelerle karşılaştığını anlıyorsun. Ve anlıyorsun herkesin takılabilme potansiyeli taşıdığını, herkesin takılma noktasının farklı olabileceğini, anlıyorsun zaman zaman dinlediğin kişileri, e-maillerle gelen dertleri..

“Boşa yaşamayın, dolu yaşayın dediniz, biz de yola çıktık; ama yakın çevremiz bizi anlamıyor, kalıplar içinde bakıyor, illa da sistem diyor, bu da bana uymuyor” diye dertlenenlerden misiniz? “Bu yolda hem kalbin hem kafanın sağlam olması gerek. Ben kendimi iyi biliyorum, kalbimin ne kadar çürük olduğunu fark ediyorum. ‘Güzel düşünün’ diyorsunuz; ama kalbim başka türlü hareket ediyor. Zaten kalbimi olmayacak bir hayale de kaptırdım. Ben şimdi yolda olsam ne fayda” şeklinde dert edip inleyenlerden misiniz?

“Nefis ön planda olunca nasıl olacak bu işler, çevremdekiler hep sağlam insanlar, ben ise nefsime ne kadar mağlubum, başkası bilmez halimi, başkası bilmez yalnız kaldığım anlardaki nefsimin hücumlarını, onlara karşı mukavemetsizliğimi. Nefsine bu kadar mağlup birisi yoldan çıkmış değil mi?” diye ağlayanlardan mısınız?

Kabz halleriniz bast hallerinize galip mi geliyor. Düşünmeniz koşmanızı sağlaması gereken bir durumken engel hale mi geliyor?

Derde derman bulmanın çaresi derdin dert olduğunu anlamaktan başlar. Dertleniyorsanız, ağlıyorsanız en büyük engeli aşma noktasında gerekli potansiyeliniz var demektir. Okuyacağınız bir ufak paragraf, duyacağınız bir cümle söz bile sizi tekrar istediğiniz noktalara getirebilir. Yeter ki başta “niyet”i kaybetmeyin, dostlarınıza karşı “hüsnü zan”ı eksik etmeyin.