Seni kimseye soramadım

[gebzelim]

Seni kimseye soramadım

Seni Kimseye Soramadım


Rüzgar fısıldadı kulağıma,
Saba yeli gibi saçlarıma,
Meltem oldu değdi yanağıma,
Gönlüme girip serin tuttu da,
Seni hiç kimseye soramadım.

Göl üstüne düşen suilete,
Mucizeyle gelen keramete,
Kahve falındaki kehanete,
İşaret edilen yar oldun da,
Seni hiç kimseye soramadım.

Minarelere asılan mahya,
Ay ışığında buluşan ziya,
Nur olup gözde görülen rüya,
Ateş böceğiyle tutuştu da,
Seni hiç kimseye soramadım.

Çölü aşıp geçen bedeviye,
Cennetten selam salan huriye,
Güneşin düştüğü palmiyeye,
Gölge durup ruhumu sordu da,
Seni hiç kimseye soramadım.

Denizden baş çıkardı balıklar,
Gökten kayarak indi yıldızlar,
Bereket doldu düşen yağmurlar,
Aşkıma tohum oldu açtı da,
Seni hiç kimseye soramadım

sen uyurken pencerene geldim
rüyaya dalmıştın içerdeydim
ayıplama beni yanına geldim
kokladım seni dokunmadan sevdim

sen uyurken titredi bendenim
tutacaktım elini cesaret edemedim
sessizce yaklaştım seni göreyim
tek amacım buydu yemin ederim!

sen uyurken soluğumu kestim ben
olur ya uyanırsan gizlendim senden
bir köşe seçtim kendime karanlık geceden
seyretim seni habersizce senden...

sen uyurken şiirler buldum
hiçbiri benim değildi kahroldum
bunların arasında bir ben
çok muydum???
sen uyuyordun bense sana sordum

sen uyuyordun cevap yoktu soruma
gitmeliydim çare yoktu yarama
hiçbirşey yoktu 'gerçek' aslında
artık bende yoktum
kayboldum karanlıkta..