Ölümler Cesaret Verir...

Ölümler Cesaret Verir...

binlerce yaprağıyız koca bir çınarın..
en küçüğünden,en büyüğüne
dolanmışız tüm dallarına renklendirmek için dünyayı..
gün gelir, küçük tomurcuklar halinde diziliriz ardarda..
ve sarılırız hayata...
gün olur
kar,
fırtına,
yağmur,
vurur her yanımızdan,
yorulup arkamıza
baktığımızda bunun bir rastlantı değilde "ödül" olduğunu düşünmekten
başka şansımız kalmaz.
çünkü sararmaya yüz tutmuştur köklerimiz...

elbetteki,
dalından kopup ahenkle dansederek yanımızdan uzaklaşan
yaprak, beraber ağlayıp,rüzgarlara beraber sırt verdiğimiz,beraber
sevinip,beraber güldüklerimizden olunca, içimize tarifsiz bir sızı
düşer...
İşte o an gülümse, ne olursa olsun gülümse,,,
onu tanıdığın için gülümse..
onunla en küçük en güzel anlarını paylaştığın için gülümse,
olmadığını düşünerek,hiç tanımadığını düşünerek,üzüleceğine..
onunla yaşama şerefine eriştiğin için gülümse...
"hayatı paylaştığın için gülümse.."
emin ol oda hep gülümsemeni isterdi.
bir tomurcuk oluştuğunda nasıl sevinip umut figanları atıyorsak
etrafımıza,
bir yaprak dalından ayrılma zamanı gelip havalandığında da
gülümsemeliyiz hayata...
çünkü hayat bir "ödül" dür verilen insana..

"sizde bir yaprak gibi ayrıldığınızda dalınızdan,, ardınızda,gülümseyen
yüzler bırakmanız dileğiyle..
ölümler cesaret verir insana..
verilen ödülün son misrasidir o"

alıntı...