Ahde Vefa

[REHA]

Ahde Vefa

Ahde Vefa

Hz.Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzura üç genç girerler, derlerki
-Ey halife bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.
Bu söz üzerine Hz.Ömer suçlanan gence dönerek:
-Söyledikleri doğrumu diye sorar.
Suçlanan genç derki evet doğru bu söz üzerine Hz Ömer:
-Anlat bakalım nasıl oldu diye sorar.
Bunun üzerine genç anlatmaya başlar,derki :
-Ben bulunduğum kasaba hali vakti yerinde olan bir insanım ailemle beraber gezmeye çıktık kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Hayvanlarımın arasında bir güzel atım varki dönen bir defa daha bakıyor hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyva koparmasına engel olamadım, arkadaşların babası içerden hışımla çıktı atıma bir taş attı atım oracıkta öldü, nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir taş attım babası öldü, kaçmak istedim, fakat arkadşlar beni yakaladı,durum bundan ibaret,dedi.
Bu söz üzerine Hz Ömer söyleyecek bir şey yok bu suçun cezası idam, madem suçunu da kabul ettin...
Bu sözden sonra delikanlı söz alarak:
-Efendim bir özrüm var, ben memleketinde zengin bir insanım babam rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı, gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım şimdi siz bu cezayı ifnaz ederseniz yetimin hakkını zayi ettğiniz için Allah indin'de sorumlu olursunuz, bana üç gün izin veriseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün için de yerime birini bulurum der.
Hz Ömer dayanamaz derki:
-Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalırki? der,
Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar derki,
-Bu zat benim yerime kalır, o zat Hz peygamber (s.a.v) efendimizin en iyi arkadaşlarından, daha yaşarken cennetle müjdelen Amr ibni Asr' dan başkası değildir. Hz Ömer Amr 'a dönerek
-Ey amr delikanlıyı duydun, der.
O yüce sahabi:
-Evet, ben kefili, der ve genç adam serbest bırakılır.

Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur, Medinenin ileri gelenleri Hz Ömere çıkarak gencin gelmeyeceğini, dolayısıyla Amr ibni Asr'a verilecek idamın yerine, maktülün diyetinin verilmesini teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve babamızın kanı yerde kalsın istemiyoruz, derler.
Hz Ömer kendinden beklenen cevabı verir, derki,
-Bu kefil babam olsa farketmez, cezayı infaz ederim.
Hz Amr ibni Asr ise tam bir teslimiyet içerisinde derki,
-Biz de sözümüzün arkasındayız.
Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür.
Hz Ömer gence dönerek derki,
-Evladım gelmeme gibi önemli bir fırsatın vardı neden geldin.
Genç vakurla başını kaldırır ve:
-Ahde vefasızlık etti demeyesiniz diye geldim, der.
Hz Ömer başını bu defa çevirir ve Amr ibni Asr'a derki,
-Ey amr sen bu delikanlıyı tanımıyorsun nasıl oldu da onun yerine kefil oldun?
Amr ibni Asr :
-Bu kadar insanın içerisinden beni seçti, insanlık öldü dedirtmemek için kabul ettim der.
Sıra gençlere gelir derlerki,
-Biz bu davadan vazgeçiyoruz, bu sözün üzerine Hz Ömer :
-Ne oldu biraz evvel babamızın kanı yerde kalmasın diyordunuz ne oldu da vazgeçiyorsunuz?
Gençlerin cevabı dehşetlidir :
- Merhametsiz insan kalmadı deneyesiniz diye.

http://www.biriz.biz/hikaye/dh127.htm#vefa

[mevlutgunes]

Reis

Romantik serseri düşler kurardın,
Çaresiz dertlere derman arardın,
Yaş otuz demeden soldun, sarardın,
Saçlarına aklar düşmüş be Reis
Yaşananlar rüya düşmüş be Reis

Ahde vefa denen yalanmış meğer,
Yüzüne gülmeler pilanmış meğer,
Koynunda beslenen yılanmış meğer,
Saçlarına aklar düşmüş be Reis
Yaşananlar rüya düşmüş be Reis

Dağ demedin, taş demedin dolaştın,
Herkes çekti gitti bir sen savaştın,
Saçların siyahken kaç kez seviştin?
Saçlarına aklar düşmüş be Reis
Yaşananlar rüya düşmüş be Reis

Ahmet Yılmaz

[REHA]

Ahde vefa


Peygamber Efendimiz, gayet merhametliydi.

Herkesi memnun etmek, her zaman adetiydi.


Bir gün bir köylü gelip, istedi bazı şeyler.

İstediği şeyleri verdi ona o Server.


Sonra sual etti ki o Resul-i mücteba:

(Memnun edebildim mi şimdi seni acaba?)


Köylü (Hayır) deyince, ordaki sahabiler,

Onun bu cevabına taaccüp eylediler.


Hatta öfkelendiler bu sebepten köylüye.

Nasıl Resulullah'a sen hayır dersin? diye.


Lakin Peygamberimiz, onu mazur görerek,

Kendisine tatlı dil, güler yüz göstererek,


Birşeyler daha verip istediğinden onun,

Buyurdular ki: (Nasıl, oldun mu şimdi memnun?)


O, çok memnun olmuştu, dedi ki: (Allah sana,

Versin karşılığını, boğdun beni ihsana.)


Sonra Resulullaha çok dualar yaparak,

Ayrıldı çok sevinçli ve çok memnun olarak.


O zaman Resulullah buyurdu: (Ey Eshabım!

Biraz önce, sizlere ben mani olmasaydım,


Azarlayacaktınız o köylüyü muhakkak.

Ve helak olacaktı bizden uzaklaşarak.)


Yine O, Eshabına çok merhamet ederdi.

Herşeyin kolayını onlara emrederdi.


Kendi gece namazı kıldığı halde, yine,

Bunu emretmemişti hiç kendi ümmetine.


Eshabından birisi, mescitten çıkmıyordu.

Durup dinlenmeksizin hep namaz kılıyordu.


Onu böyle görünce, tutarak omuzundan,

Ayağa kaldırdı ve men etti onu bundan.


Yine bir sahabi de, her gün oruç tutardı.

Peygamber Efendimiz, bunu da haber aldı.


Kendisini çağırıp, buyurdu: (Öyle yapma!

Her gün tutacağına, bir gün tut, bir gün tutma.)


Yine Peygamberimiz, mesela bir namazı,

Kılarken işitseydi bir çocuk ağlaması.


Ona merhametinden, bitirip onu çabuk,

Buyururdu: (Susturun, ağlamasın o çocuk.)


Sahabeden birisi anlatır ki şöylece:

Ben, Resulullah ile Peygamberlikten önce,


Alışveriş yapmış ve alacaklı kalmıştım.

Ödeme hususunda Onunla anlaşmıştım.


Yani buluşacaktık falan gün, falan yerde.

Ödeyecekti bana, borcunu bir seferde.


Lakin ben, o saatte başka bir işe daldım.

Unutup, üç gün sonra bu şeyi hatırladım.


Üç gün sonra, o yere koşarak gittiğimde,

Baktım, beni bekliyor konuştuğumuz yerde.




www.huzurpinari.com