[Papatyam]

[size=18px]DESEM Kİ...[/size]



Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır.

Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor.

Sende, seyrediyorum denizlerin en mavisini,

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim.

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.

Toprakların en beceriklisini sende sürdüm.

Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,

Hava kadar lazım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin:

Nimettensin, nimettensin!

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan.

Evimde şenliksin, bahçemde bahar;

Ve soframda en eski şarap.

Ben sende yaşıyorum,

Sen bende hüküm sürmektesin.

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,

Rüzgarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.

Günlerden sonra birgün,

Şayet sesimi farkedemezsen,

Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm.

Fakat yine üzülme, müsterih ol;

Ve neden sonra

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,

Hatırla ki mahşer günüdür,

Ortalığa düşmüş seni arıyorum.

Cahit Sıtkı TARANCI