[umut]

Eritre Cumhuriyeti

Eritre Cumhuriyeti



Nüfus Bilgileri


Nüfus: 5,647,168 (Temmuz 2009 verileri) Nüfusun %15'i şehirlerde yaşamaktadır.

Nüfus artış oranı: %2.47 (2006 verileri)

Mülteci oranı: 0 mülteci/1,000 nüfus (2006 tahmini)

Bebek ölüm oranı: 46.3ölüm/1,000 doğan bebek (2006 tahmini)

Ortalama hayat süresi: Toplam nüfus: 59.03 yıl

erkeklerde: 57.44 yıl

kadınlarda: 60.66 yıl (2006 verileri)

Ortalama çocuk sayısı: 5.08 çocuk/1 kadın (2006 tahmini)

HIV/AIDS - hastalıklarına yakalanan yetişkin sayısı: %2.7 (2003 verileri)

Ulus: Eritrelı

Nüfusun etnik dağılımı: Eritre'de en büyük etnik kitle nüfusun yaklaşık %48'ini oluşturan Tigrinyalılardır. İkinci büyük etnik grup ise nüfusun %31'ini oluşturan Tigreler, üçüncü nüfusun %4.3'ünü oluşturan Afarlar, onlardan sonra %3.8 orana sahip olan Becalar ve diğer etnik gruplar Kunamalar, Agaular, Saholar, Naralar ve Amharalardır.

Din: %50 Sünni Müslümanlar, Hıristiyanlar

Diller: Resmi dil Arapça ve Tigrinya dilidir. Ayrıca Afar, Amharic, Arapça, Tigre, Kunama ve diğer diller konuşulmaktadır.

Okur yazar oranı: 15 yaş ve üzeri bilgiler

toplam nüfus: %58.6

erkeklerin: %69.9

kadınların: %47.6 (2003 tahmini)


Eritre veya Eritre Devleti Doğu Afrika'nın kuzeyinde bir ülke. Batıda Sudan, güneyde Etiyopya ve güneydoğusunda Djibouti ile çevrilmiştir. Ülkenin doğusu ve kuzeydoğusu Kızıldeniz sahili boyunca uzanır. Suudi Arabistan ve Yemen tam karşısındadır. Dahlak Takımadası ve Hanish Adalarının birkaçı Eritre'ye aittir. Başkenti Asmara'dır.

Eritre, İtalya tarafından işgal edildi ve resmen 1 Ocak 1890'da İtalyan kolonisine dahil edildi. Önceden ilk-Etiyopya devletinin ikiyüz yıldan beri bir parçasıydı. İtalyanlar'ın II. Dünya Savaşını kaybetmeleri üzerine Eritre, 1941'den 52'ye kadar Birleşmiş Milletlerin himayesine verildi. BM bayrağı bütün resmi binalarda bulunuyordu.




2 Aralık 1950'de BM Genel Kurulu 390 A (V) Kararı ile Eritre'yi Etiyopya ile birleştirmeyi kararlaştırdı. 1951'in Eylül'ünden 1962'nin Kasım'ına kadar Eritre Etiyopya'nın özerk bölgesi olarak kaldı.

BM kararı Eritre halkının isteği haricinde alındı. Huzursuzluğun artması ve Etiyopya'ya karşı olan direniş nihayetinde 1962'de Etiyopya hükümetinin Eritre'yi 14. şehir olma kararı almasına yol açtı. Eritre bağımsızlık hareketi 1960'ların başlarında biçimlendi ve 31 yıl boyunca sivil savaş olarak Etiyopya hükümetine karşı patlak verdi. Nihayetinde 1991'de bitti. 1993'de bir BM referandumuyla Eritre'nin Etiyopya'dan bağımsız olduğu açıklandı.[8] Eritre iki büyük dine ev sahipliği yapan çok dilli ve çok kültürlü bir ülkedir ve dokuz etnik gruba sahiptir. resmi dili olmamasına rağmen hükümet iki "çalışma dili" olan Tigrinya dili ve Arapça bütün resmi yazışmalarda kullanılıyor. İngilizce de hükümetin bütün uluslararası iletişimlerinde 5. derece eğitim kurumlarında kullanılıyor. İtalyanca da sömürge döneminden kalan kuşakların torunları tarafından kullanılıyor.



Tarihçe :

Bölgeyle alakalı en eski referans Punt (veya Ta Netjeru, İlah'ın toprağı anlamındadır) Antik Mısırlar tarafından MÖ 12. ile 5. yüzyıllar arasında yazılmıştır.

Modern Eritre ismi ilk kez İtalyan sömürgeciler tarafından 19. yüzyılın sonlarında kullanıldı. O Yunanca `Erithrá thálassa kelimelerinden Kızıldeniz için türetilen Erythraîa isminin İtalyanca formudur.

Tarih öncesi:

1995'de İtalyan araştırmacılar tarafından Buya (Eritrean Danakal)'de bulunan en eski insan yapıları biri Home erectus ve eski Home sapiens arasında bir ilişki olduğunu gösteriyor. Kafatasının 1 milyon yıldan daha eski olduğu görülüyor. Ayrıca Eritreli, Kanadalı, Amerikalı, Hollandalı bilim adamlarından oluşan Eritre Proje Araştırma Takımı 1999'da dünyadaki ilk kalıntıları Massawa'nın güneyindeki Zula bölgesinin yakınlarındaki bir yerde insanların ürün için kullanılan araçları, deniz kaynakları olduğunu keşfettiler.

Eski/Kadim tarih:

Tarıma, kırsal yerleşim ve Eritre'deki ticarete ait en eski kanıt, ülkenin batı bölgesindeki arkeolojik oluşum M.Ö. 3500 yılında Gash grup olarak adlandırılan yerde bulundu.



Ortaçağ tarihi:

Ortaçağ zamanında çağdaş ve Axumite devletinin parçalanmasıyla birkaç devletin kabile ve klan toprakları bugün Eritre olarak bilinen toprakları meydana getirdi. 8. ve 13. yüzyıllar arasında kuzey ve batı Eritre bir müslüman grup olan Beja halkının kontrolündeydi. Nagis, Baqlin, Bazin, Jarin ve Qata adlarında beş bağımsız krallık vardı. Bejalar İslamı Eritre'nin büyük bölümüne getirdi ve bölgede Ummayad halifeliği adında büyük İslam topluluğu oluştu. Sonrasında Abbasiler (ve Memluklar) ve daha sonrada Osmanlı İmparatorluğu. Ummayadlar 702'de Dahlak Takımadasını almıştı.

Sömürge çağı:

Giuseppe Sapetto adında bir Roma Katolik papazı Cenovalı bir gemi şirketi olan Rubattinonun adına 1869'da Assab bölgesini bir Osmanlı tebasından olan Obock Afar Sultan'ından ele geçirdi. Bu Süveyş Kanalı'nın açıldığı yıla denk geliyor.

Bağımsızlık mücadelesi:

Eritre'liler Eritre Kurtuluş Cephesini (EKC) oluşturdular ve ayaklandılar. Suriye ve Mısır gibi Arap sosyalist hükümetlerden destek alındı. Etiyopya devleti Birleşik Devletler'in desdeğini alarak Eritre'nin Etiyopyalı halkın başkenti Asmara'da bir radyo kanalı kurmuştu. EKC içindeki dini, etnik köken, klan ve bazen de kişisel ve ideolijik bölünmeler sebebiyle EKC'nin Eritre Halkı Kurtuluş Cephesiyle (EHKC) olan ilişkilerinin zayıflamasına ve araya nifak girmesine yol açtı.

EHKC, Marksizm ile siyasal ve sosyal eşitliğe inandıklarını yanlısı olduklarını itiraf etti. Başkanları Çin'de eğitim gördü. O Eritre yanlılarına desdek vermek için geldi. Eritre hakimiyetini elde bulundurmak için 1970'lerin sonları ve 1980'lerdeki şiddetli kavgalar EKC ile EHKC'in arasını açtı. EKC, bağımsızlık için yapılan iç çatışmada sosyal devrimin monarşiye karşı galip geldiği 1970'lere kadar Eritre hakimiyetini elinde tutmaya devam etti .

Bağımsızlık [değiştir]


Eritre Haritası

Eritre bağımsızlığını açıkladıktan sonra EHKC lideri, Isaias Afewerki,Eritre'nin ilk yönetici Cumhurbaşkanı oldu. Eritre Halk Kurtuluş Cephesi (daha sonra Demokrasi ve Adalet için Halk Cephesi (DAHC) adını aldı) bir hükümet kurdu.

Sınırlı ekonomik kaynaklar yüzleşen ve savaşlarla onlarca kat harap olan bir ülkeyi hükümet yeniden yapılandırmak ve korumak için Warsai Yikalo Programı olarak adlandırılan ulusal işgücü sistemini kurdular. Askerlik, sağlık hizmetleri, eğitim-öğretim ve tarımsal alanda hizmetlere hala devam ediyor.[12]