[PESTEMAL]

Gül bahçesi

Gül bahçesi ben ne kadar da senim biliyor musun? Bir bahçeydim sevgi bahçelerinden;doğaldı dikenlerimin olması; çünkü ben katmer katmer güldüm seherin gizinin yalnızlığında açıveren… Renk renktim. Her farklı güzellik algısına seslenecek bir görsellikteydim. Yaşamdan aldım renklerimi… Ondan besleniverdim… Üzerime konan kanaryalar, bülbüller en güzel şarkıları söylediler bana… Ellerine batıverdi dikenlerim kimilerinin ellerine, gül dermek isteyen, rızasızca, hırçınca davranan ellerine… Kimileri beğenmedi tomurcuklarımı… Kimileri demet demet toplayıverdi benden güller… En güzel vazosuna koyup beni, su verdi bana… Ben bir gül ağacıyım… Yediveren bir gül ağacı… Her iklimde açarım güllerimi… Soğuklar gelir yağmurlar olur… Güz güllerimin en güzelini açarım insanlar için. Bülbüller, kanaryalar dostumdur. Onlar, şimdilerde hava soğuduğu için gözükmüyorlar ortalıkta pek… Göçüvermiş olmalılar sıcak ülkelere… Baharla birlikte yeniden dönüp yuva yapacaklar dallarıma… Bana en içli aşk şarkıları söyleyiverecekler… Anılarımızı tazeleyeceğiz yeniden onlarla… Evet, ben bir insanım. Sen ey gül bahçesi! Neden soldurverdin güllerini? Kara kışa inat dimdik ayakta kalmalı değil miydin? Ve ben bir gül bahçesiyim senden ayrı… Benzerliğimiz yalnızca gül bahçesi olmak… Benim kırmızı güllerim, siyah güllerim, sarı, pembe güllerim var hep filizlenen, hiç bitmeyen…Hikmet Günbattı