mavera

NURETTİN ÖZDOĞAN
Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. İşveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım işinden ayrılarak büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürme hayalinden bahsetti.
Müteahhit, iyi işçisinin ayrılmasına üzüldü ve ondan, kendisine bir iyilik olarak, son bir ev yapmasını rica etti. Marangoz kabul etti ve işe başladı; fakat gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı. Kalitesiz malzeme kullanarak baştan savma bir ev yaptı. İşini bitirdiğinde işveren, evi gözden geçirmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzatarak, “Bu ev senin” dedi. Marangoz, şoka girmişti. Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman böyle yapar mıydı hiç!

Marangozun yaşlı bir adam olduğuna bakmayın siz. O hikâyedeki marangoz aslında biziz. Bu konuda biz gençlerin maalesef bir zaafı bulunmakta! Günü kurtarma çabasında oluruz çoğu zaman. Bir işi yaparken o anı iyi kötü tamamlamak bizi tatmin eder. Bir sınava çalışırken, derste hocayı dinlerken, bir projeyle uğraşırken ya da staj yaptığımız yerde üstümüzün bize verdiği işi yaparken… Listeyi uzatmak pekâlâ mümkün. Ancak… Aldanırız! Evet, hakkını vermeyiz o işin. Ve daha iyi yapabileceğimizi o an bil(e)meyiz, kandırırız kendimizi. Yani… Yapmış olmak için yaparız. Bir an önce bitsin diye o kadar gayret ederiz ki… Bir zaman sonra o baştan savma yaptığımız işin kötü sonuçları ya da olumsuz etkileri bir yerde karşımıza çıkar.

Mesela başarılı sanatçıların eserlerini inceleyin. Bir de onların hayat hikâyelerini okuyun. Eserlerini yaparken nasıl titizlikle çalıştıkları dikkatinizi çekecektir. Eserlerine kendi ruhlarını katarlar ve bunu özenerek yaparlar. Bir de bakmışsınız ki ortaya bir şaheser çıkarmışlar. Haklısınız! Kimse bizden bir şaheser beklemiyor. Fakat… Biz gençler olarak ne yapalım da hedeflerimize ulaşalım? Aklıma gelen ilk cevap: Ne iş yaparsak yapalım o işin hakkını vererek yapalım, yapmış olmak için yapmayalım...