LEYLA İPEKÇİ
Seven; kendini bütünüyle sevdiğine verir. Kudsi Hadis’ten biliyoruz ki, Allah (cc) bir kulunu sevdiğinde onun gördüğü gözü, işittiği kulağı oluyor. Demek ki: Sevilen kul, böylelikle kendisini seven Allah’ın adıyla seven oluyor aynı zamanda.
“Allah’ın sevdiği kuluna vereceği şeyi hiç kimse bilemez.” der İbn Arabi. Çünkü ilahi sır, herkesin kalbine başka bir tonda fısıldanıyor.
Bize düşen; şunu bilmek: Sevdiğimizi ne için seviyoruz? O’nun için mi? Kendi nefsimiz için mi? Kendi nefsimiz için yaptığımız her şey, aslında nefsimizden razı olduğumuz şeyler. Mesela kendimizi bir başarının ilahi nedeni gibi görerek övündüğümüz, kibirlendiğimiz şeyler.
- Daha ileri gidip soralım. Ne için yaşıyoruz? Kendi nefsimizden razı olmak için mi? En yüce, en üstteki gaye bu mudur? O halde insanı Kendi suretinde yarattığını söyleyen Allah (cc), neden “Ben gizli bir hazineydim, bilinmek istedim” demiştir? Yalnızca nefsimizin rızası yetseydi, O’nu bilebilir miydik?
Ne için seviyoruz? Ne için savaşıyoruz? Ne için yaşıyoruz? Anlayabilmek için kendimizi (nefsimizi) bilmemiz gerektiği söyleniyor bize. Ve ‘bilmenin ölçüleri’ veriliyor çeşitli ayetlerle. Kalbimiz açıldıkça bunun dereceleri olduğunu fark ediyoruz. Mesela ‘bilmeden yaptığımız’ bazı şeylerin neden yapılmaması gerektiğini öğrendikçe, yeni şeyleri anlamaya başlıyoruz.
Bilme dereceniz arttıkça insan olma mesuliyetiniz de artıyor. Şunu anlıyorsunuz ki, kimse, peygamberler bile ‘bildim’ dememişlerdir, diyemezler. “Kalp ilmimi artır” diye neden dua ederiz? Kıyısız bir okyanusta olduğumuzu hiç unutmadan, daima daha fazlasını bilebileceğimizi idrak etmek için. Tanrılık taslamamak için. [/list]
Nihale'ye bu konuya değindiği için teşekkür ediyorum. Bize verilen nimetleri hakkıyla bilip hakkıyla şükredip ve hakkıyla yaşamak kısmeti duasıyla...