Papatyam Forum - Tekil Mesaj gösterimi

**Papatyam** · 15 May 2006, 14:39

ESKİ AMA BİLMEYENLER İÇİN GÜZEL BİR YAZI...

Gelin çiçek derelim..

Ben yaşadıkça Annemi yaşatacak yazı bu.. Her Anneler Günü yayınlamayı gelenek haline getirdim.. Sevgili Annem.. Kutlu olsun.. Senin, tüm annelerin günü kutlu olsun!..

Sene 1966.. Mart ayı.. Muhabere Yedek Subay Okulu'nda öğrencilik dönemim bitmek üzere.. Günlerden çarşamba, ertesi gün kura çekeceğiz.. 1.5 yıl görev yapacağımız yeri belirlemek üzere.. Eve geldim, annem odasında hüngür hüngür ağlıyor.. Odasından zaten haftalardır çıkmıyor.. Hergün vücudunun bir başka organına yayılan bir hastalığı var... Kanser.. Günleri sayılı.. Gerçeği babam biliyor.. Bir gece ağlayarak bana anlattı, ben biliyorum..

"Hayrola anne" dedim.

Babamla tartışmışlar. Babam asker.. Askerdi.. Şimdi milletvekili.. Genelkurmay başkanı sınıf arkadaşı.. Kara Kuvvetleri Komutanı da öyle.. Bir telefonu yeterli, benim Ankara'da kalmam için.. Annem yalvarmış.. Babam "herkesin oğlu nasıl giderse, senin oğlun da gider.. Bu vatanın iyi yeri kötü yeri olmaz" demiş, çarpmış kapıyı çıkmış gitmiş.. Annem kaderini bilmiyor, ama hissediyor olmalı ki, beni ille de yanında istiyor. Ne dediysem kesemedim ağlamasını.. Sonunda "bak anne" dedim.. "Bu kadar çok mu istiyorsun Ankara'da kalmamı?"

Sarıldı boynuma.. Dakikalarca öyle kaldık.. Kulağına "merak etme anne" dedim. "Madem sen bu kadar istiyorsun ben de Ankara'yı çekeceğim... Sen bu gece dua et yalnız!.." Ertesi gün kurayı yönetecek ekip geldi. Numaralarımız okunuyor. Gidip çekiyoruz. Yüksük gibi bir şey. Açılıyor, içinden tayin yeriniz çıkıyor.. İnanılmaz bir duygu var içimde. Hiç heyecanlı değilim. Ankara'yı çekeceğimden eminim çünkü.. Bu nasıl bir inançtır, bugün hâlâ izah edemem... Bir yüksük kaptım. Personel Albay'a uzattım "içinde Ankara yazıyor albayım" dedim, daha açmadan. Bir kaç saniye sonra mikrofonda yüksek sesle okudu.. "Muhabere Komutanlığı Emrine... Ankara!..." Annem heyecanla bekliyordu evde, yatağında oturmuş.. Elindeki upuzun tesbihi ile... Mutluluk gözlerinde nasıl ışıldıyordu bilemezsiniz... Belki de son mutluluğu.. Annem ertesi gün öldü... 44 yaşındaydı...

15 May 2006, 14:39	Mesaj No:8
Papatyam Papatyam Site Yöneticisi Papatyam Medineweb Emekdarı Durumu: Papatyam No : 1546 Üyelik T.: 11 March 2005 Arkadaşları:0 Cinsiyet: Memleket:İstanbul Mesaj: 1.864 Konular: Beğenildi: Beğendi: Takdirleri:10 Takdir Et: Konu Bu Üyemize Aittir!	Ben Anneyim... ESKİ AMA BİLMEYENLER İÇİN GÜZEL BİR YAZI... Gelin çiçek derelim.. Ben yaşadıkça Annemi yaşatacak yazı bu.. Her Anneler Günü yayınlamayı gelenek haline getirdim.. Sevgili Annem.. Kutlu olsun.. Senin, tüm annelerin günü kutlu olsun!.. Sene 1966.. Mart ayı.. Muhabere Yedek Subay Okulu'nda öğrencilik dönemim bitmek üzere.. Günlerden çarşamba, ertesi gün kura çekeceğiz.. 1.5 yıl görev yapacağımız yeri belirlemek üzere.. Eve geldim, annem odasında hüngür hüngür ağlıyor.. Odasından zaten haftalardır çıkmıyor.. Hergün vücudunun bir başka organına yayılan bir hastalığı var... Kanser.. Günleri sayılı.. Gerçeği babam biliyor.. Bir gece ağlayarak bana anlattı, ben biliyorum.. *"Hayrola anne"* dedim. Babamla tartışmışlar. Babam asker.. Askerdi.. Şimdi milletvekili.. Genelkurmay başkanı sınıf arkadaşı.. Kara Kuvvetleri Komutanı da öyle.. Bir telefonu yeterli, benim Ankara'da kalmam için.. Annem yalvarmış.. Babam "herkesin oğlu nasıl giderse, senin oğlun da gider.. Bu vatanın iyi yeri kötü yeri olmaz" demiş, çarpmış kapıyı çıkmış gitmiş.. Annem kaderini bilmiyor, ama hissediyor olmalı ki, beni ille de yanında istiyor. Ne dediysem kesemedim ağlamasını.. Sonunda *"bak anne"* dedim.. "Bu kadar çok mu istiyorsun Ankara'da kalmamı?" Sarıldı boynuma.. Dakikalarca öyle kaldık.. Kulağına *"merak etme anne"* dedim. "Madem sen bu kadar istiyorsun ben de Ankara'yı çekeceğim... Sen bu gece dua et yalnız!.." Ertesi gün kurayı yönetecek ekip geldi. Numaralarımız okunuyor. Gidip çekiyoruz. Yüksük gibi bir şey. Açılıyor, içinden tayin yeriniz çıkıyor.. İnanılmaz bir duygu var içimde. Hiç heyecanlı değilim. Ankara'yı çekeceğimden eminim çünkü.. Bu nasıl bir inançtır, bugün hâlâ izah edemem... Bir yüksük kaptım. Personel Albay'a uzattım *"içinde Ankara yazıyor albayım"* dedim, daha açmadan. Bir kaç saniye sonra mikrofonda yüksek sesle okudu.. "Muhabere Komutanlığı Emrine... Ankara!..." Annem heyecanla bekliyordu evde, yatağında oturmuş.. Elindeki upuzun tesbihi ile... Mutluluk gözlerinde nasıl ışıldıyordu bilemezsiniz... Belki de son mutluluğu.. Annem ertesi gün öldü... 44 yaşındaydı... __________________ "Bilgi Paylaştıkça Çoğalır"