mavera

Sevmek diye bir şey vardı bir zamanlar.Bugün uzaktan iğrenerek ya da küçümseyerek bakılacağından şüphe duymadığım bir Mecnun vardı.Ne malı vardı ne mülkü vardı,ne yarine mesaj atardı ne sevdiğini söyleyebilirdi,ne bilgisayarı vardı ne de edebi yanı.Hiçbir şeyi yoktu.Sadece kalbi vardı.Temizdi.Çölün kum fırtınalarına rağmen hiç kirlenmemişti.Sadece sevecek kadar yeri kullanırdı,yaşamak kadarını bile düşünmedi.Başka duygular mı ya da mantık mı?O onları hiç tanımadı.Bugün mantıktan dem vuranlar sevdiğine mecnun gibiyim, sen benim leylamsın dedi.Ama ne leyla için bir kendinden geçti, ne de sevdiğine bir şeyi tercih etti.Her şey ve bir de leyla.Sığmadı yüreciklere,kan pompalamaktan başka bir yanı olmayan bir avuca sığan kalbe sığmazdı elbet.Ruh değildi sevgiliye adanan,mantıktı.Hangi akıl kabul eder bir çelimsiz kız için kendinden geçip alemin diline düşmeyi?Beklemek nafile bir mecnun daha.Çünkü leylalar artık çöle gömüldü.Hem de diri diri.Gururlanmayın boşuna bilgi çağındayız sanmayın ey bedevi ve medeniler.Artık cahilce değil tüm kitaplar ezberlenerek alimce ve pis bir kibirle, kalple değil mantıkla kızlar diri diri gömülüyor artık.Cahiliye devri yeniden başladı.Cahilin en kötüsü bilmediğini bilmeyendir ya.Bu cahilliği ancak kıyamet bitirir..Leylaları gömmeden akıllanan Kayslar tekrar delirse keşke.

mavera