CANIMIDA AL...
CANIMIDA AL....................!!!
Sayili ümitlerim vardi,bir dilek daha tutmustum.yüregimin kapisini bir daha acacaktim.iceri senin girecegini düsünmeden acmistim gönül kapilarimi.sen davetsiz misafir gibi girdin iceri...ses etmeden,gizlice.....
Sen iceri girerken ben hic korkmadim,sana davetsiz misafir muamelesi yapmadim.okadar emindimki canimi acitmayacagindan.
Sense her gün biraz daha yerlestin gönlüme,beynime,hayatima,canima.kendine yer edinirken canimi acittiginin farkinda bile degildin.ben sana yeterli yer acmaya calisirken,sen iyice zorluyordun atar damarlarimi.kanimin cekildigini hissediyordum.canim acidikca bende senin canin acisin istiyordum.nefessiz kaldigim katran karasi gecelerde senin adini sayiklarken kendime lanet ediyordum.sana kizmiyorum da hic kirilma bu benim hatam,benim günahim.bedelini en agir sekilde ben ödemeliyim.
Ödüyordum canimi dirhem dirhem acitmani sessizce izleyerek.solugum kesilinceye kadar beni bogmana izin vererek.......
Canimi ellerine vermistim artik senindi canim,ömrüm.Kiyamazsin demistim kiymazsin.Bugüne dek kimse bana kiymamisti.Ben hep kücük bir Umut Doluydum.ilk defa biri bana büyüdügümü hatirlatti.büyüdügümü bilmek istemiyordum.
Büyümek zordu,ben büyüyünce hayatta benimle birlikte büyüyecekti.Büyümek istemiyordum.Hic kimse beni suclamamisti,ben hic kötü rolünü üstlenmemistim.Hic yalanci olmamistm.
Hic hice sayilmamistim....
Hic kötülerle konusmazdim,kötüleri tanimamistim.Dünyama kimseyi almamistim.O benimdi paylasamazdim.Bunca yil zorla korumustum dünyami.Kücüktü kimseye zarari yoktu ve benimdi.Sana bana inan diye yalvaramazdim,ama yalanimda olmadi...
“Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,incinirsin yinede sen bilirsin.. “
Sen istiyordun yalanlari duymayi.dogrulara alismamıştin.Dogrular sana kirli geliyordu.Oysa o dogrular benim dünyamin parcaciklariydi.Simdi beni yine ümitsiz birakiyorsun,sana kal demeyecegim,geri dön demeyecegim,birgün sen geri döneceksin ama ben seni sevemeyecegim.
Sana hesapta sormayacagim korkma.bu benim sucumun cezasiydi.Ben sucluyudum.savunmam yoktu,savunma avukatina ihtiyacimda.Sen benden giderken ben sensizlikten degil BENSIZLIKTEN korkuyordum.Benide yaninda götürmenden.ama sen bilmiyordunki beni olusturan bütün güzellikler sende.Okyanusumu olusturan bütün mavilikler sendeydi.
Ben sensiz can cekisirken sen benimle yeni hayatlar ciziyordun.Beni benden alma yalvaririm.Birak tuttugun ellerimi.Ben benimle mutluyum seninle degil.
Beni bana birak ne olur.Birak tuttugun canimi ,ömrümü…..beni benden etme….diye yalvarirken sana,sen elindeki hanceri birkez daha saplayip cikariyordun.
Sen giderken ben susuyordum………. gidecegin yeri biliyordum.Bunu bilmek daha aci veriyordu gitmenden.
Sen giderken ben ağliyordum………..gittigin yerde bekleyenin varmiyidi.Onada bana sarildigin gibi mi sariliyordun?Onu öperken koklayarak mi öpüyordun?
Sen giderken ben canimi veriyordum……ömrümü,hayatimi ayaklarinin altina birakiyordum.
Gittigin yerde sevenin,sevdigin varmiydi?Onunla konusurkende gözlerine bakiyormuydun.gözleri isil isil miydi?O sana bakarken sen onun gözbebeklerinde yedi iklimi,yedi mevsimi de görüyor muydun?
Sen giderken ben ölüyordum……nefesim kesiliyordu,gözlerim hep ağlamakliydi.Artik yarinlarimda yoktu umutlarimda.
Sen yeni sevdalarina yelken acarken,ben bir mechule demir almistim.Artik kimseyi görmüyordu gözlerim.Herkesin bana baktigini biliyordum.birseyler yapmami bekliyorlardi.Seni hemencecik unutmami istiyorlardi.
Bu kadar kolaymiydi.öyle kolayca sevivermek ve hemencecik sili vermek varmiyidi.Ben yine sinifta kalmis ögrenci gibi sessizdim.Baktiklarimi görmüyordum.Icimde heran bir umut gelmeni bekliyordum.Ama gelmiyordun.Numarani silerken telefonumdan, o numarani beynime yazdigimi farketmemistim bile.
Benim icin gecici bir hevessin sanmistim.Bir kez daha yanilmistim.Bir kere daha yüregimin beni pistilemesine izin vermistim.
Sen bana geldigin o onursuz sevdalarina geri dönüyordun..
Sen giderken ben sana gitme,benide götür diyemiyordum.Geri dön demeyi kac kere denedim bir bilsen.ama diyemiyordum.sen geri dönersen seni bu denli sevemeyecegimden korkuyordum.Sen geri dönersen bana degil eskiye dönecegini biliyordum.
Sen giderken ben can veriyordum....sana canimida al giderken diye susarken sen bana acimiyordun bile.Sözlerindeki kini görmüstü gözlerin,bana bakarken ki o masumiyetin yerini,bir „FAHISEYE“ bakarken duydugun kinle degistirmistin. O kadar kolaymi nefret etmek sevdiginden?
Canimida al giderken.....canimida al...bu can bu bedende inan sensiz fazla.Giderken gözlerimide al artik kimseleri göremeyeyim diye yalvariyordum.Biliyordum sensiz daha fazla yol alamayacagimi.Son adimlarimi atiyordum.artik sona yaklasmistim.
Biliyordum....
Bilmedigim geri dönmeyecegindi.ben sensizlikten kivranirken tek kisilik yatagimda,zindan karasi odamda.sen duymuyordun dünyayi titreten sessiz cigliklarimi.hergün yeni bir ümitle uyanip aksam oldugunda bugünde aramadi diye elimi kanatirken aynada gördügüm surette. Sen kanayan elime bakmiyordun bile.artik etrafimda kimseler de kalmadi sana yer acarken hayatimdan cikardigim dostlarimda kirginlar artik bana.onlara tekrar dönün diyemiyorum bile.ya sen dönersen diye.en cok seni özledim kaybettiklerim arasinda en cok senin actigin yara aci veriyor.senden baska kimseyi inan göremiyorum.hayatimin merkezine seni koymusum.sen yerinde olmayinca hayatimin dengesini bozmusum.kac kere telefonuma senin o sihirli numaralarini bastim bir bilsen,sesini duymak icin cildirdigim saniyelerde ellerimi kirdim.sana kac kereler gönderemeyecegim msjlar yazdim sonra gözlerimi kör ettim.bir daha yazamayayim diye.
Ve ben sensizlik denizinde cirpinirken son bir defa daha soluyup bu iyot kokusunu canimida sana verdim.malumun olsun.bil istedim. Ben artik yokum yolun acik olsun.......
ALINTIDIR