Ömrümün Neresindeyim Bilmiyorumm ?
Hüzünlü bir parca calan bestecinin yorgunluguyla ve onu dinleyen bir sairin duygulariyla aliyorum elime kalemi...
Sana yazisimin her harfinde sakli... Belki de anlamicaksin...
Ömrümün neresindeyim bilemiyorum... Ama belliki senin dokundugun yerdeyim.
Benim kadar kimsenin sevecegine inanmadigim zamanlarimdayim. Seni düsündügüm saniyelerdeyim ve özlemine hasret ördügüm dakikalarda...Her saniye seninleyken sana kavusmanin aninda...
Hayati gözyaslari, gülümsemeleri, en cokta korkulariyla yasadigim gecelerdeyim. Biliyorum ömrüm boyunca hayata satasacak kadar cesurum! ama seni kaybetmekten korkuyorum....
Ne garip duygudurki hayati sahiplenmedigim kadar seni sahipleniyorum hayatimda...Belkide hayatin birgun beni terkedecegini bildigimdendir. Sana öyle güvenmisim ki...
Senden önce ölmeyi isteyebilecek kadar bencilim...Ölümün beni senden ayiracagindan degil o ana kadar seninle yasayamamaktan korkuyorum...
En son hangi nefesi almışsam.. Onunla karşılayacağım seni.. En son hangi kelimeyi söylemişsem...Onunla çıkacağım sessizliğimin içinden...Beni nasıl bıraktıysan öyle bulacaksın....