Karmaşa
Merhaba gece... Sözüm ona mektup yazacaktım saatlerce.
Bir satıra senden bir satıra da benden ekleyecektim kendimce...
Ama hale bak yazamıyorum işte. Kalemimde tonlarca ağırlık ve gözlerim ıslak.
Yazdığımı göremiyorum bile...
Hem ne yazabilirim ki bir hayalete ?
Zaten kelimelerim kopuk kopuk , bir de üşüyorum odam soğuk...
Sobayı yakacaktım aslında ama üşendim yine...
Neden bilmem sen gittiğinden beri bir üşengeçlik var üstümde.
Allah tan dışarıda yağmur var. Seviyorum yağmurun sesini dinlemeyi...
Hiç üşenmeyeceğim sanırım bu sesi dinlemeyi ve birde seni düşünmeyi...
Yağmur ve sen . Sırılsıklam ve ben.
Dört köşe olmuş duygularımı ifade eden en güzel cümleler.
Şimdi ifadem yalnızlık oldu. Duruşumsa iki büklüm.
Dudaklarım hala tebessüm edin emrimi yerine getiriyorlar.
Rol yapsalar da rollerini iyi yapıyorlar.
Devam edemeyeceğim daha fazla..
Her şeyde olduğu gibi mektubumu da yarıda keseceğim.
Sen yine anlamayacaksın ya beni...
Ben yinede burada son veriyorum.
Bir yaşantıma son veremedim ya onunda sebepleri var.
Kelimelerimi sonlandırırken farkettim de bir ‘’nasılsın’’ demeyi sıkıştıramamışım.
Sanırım vereceğin cevabı öğrenmekten korktuğum içindir.
Bu arada son bir şey daha..
Bu mektubumu da göndermeyeceğim.
Tıpkı sana yazdığım diğer mektupları da göndermediğim gibi.
Hoşçakal.