[PESTEMAL]

Boşuna Değil!

[size=18px]Boşuna değil abdest...

Bir niyetle oturuyorum çizik dolu tahta tabureye…

Mukaddes, mübarek bir amacım var…

Eskiden su içmek için kenarında zincirli, ufak kalaylı tasların da olduğu şimdilerin nikelaj yüzlü çeşmesinin önünde, eğiliyorum hafifçe, suyun arındırmasına muhtaç…

Sıvıyorum, hesaplaşmak için koldan, bacaktan kolalanmış birer parça…

Ellerimden başlıyorum nurlanmaya… Parmak aralarıma dalmışım, avludaki çocuk sesleriyle dönüyorum… El günahlarımı çıkarmaya çalışıyorum sanki, öyle yıkıyorum nasırlarımı…

Berraklığı yıldız yıldız parlıyor, avuç içinde biriktirdiğim suyun… Bir hamle, ışıldayan yıldızlarla dolduruyorum karanlık ağzımı… Berraklaştırıyorum, küfrü, gıybeti, yalanı, riyayı... Bir hamle daha… Son bir tane daha…

Burnumda bir sevinç… Biliyor bu ritüeli… Daha önce de yaşamıştı…

Birazdan gidecek kadın kokusu, para kokusu, aşk kokusu, dost kokusu, günah kokusu, tuz ruhu, ruhu tuzlanmışların yok olmamış pis kokusu ve naftalinlenmiş benliğin gittikçe ağırlaşan özel kokusu…

Yüzümde bir gülüş…

Derin kuyulardan gelen, soğukluğuyla irkilten, saflığıyla ferahlatan, ‘öz’den bahseden, ‘öz’e indiren çarpmalardan mütevellit…

Oncasını sardığım kollarımda, bilemedim ki kim hak etti, kim etmedi candanlığı… Haybeden mi çürüdü dirseklerim?.. Ne bildi gerçek niyeti mi beline dolandıklarım? Ah kollarım, ah kollarım! Sardıkların için mi, saramadıkların için mi pişmansın?.. Yıkandıkça daha bir netleşiyor façalarım…

Seyrelmiş saçlar arasından köklere bir dokunuş, başıma taç ettiklerimi getiriyor aklıma… Hercai olan çok aralarında…

Kulaklarımın arkasında kimbilir kaç sonbahar var…

İşitmez olaydım dediklerimin tortuları ise ta derinlerde… Su kaçsın kulağımın içine içine, en dibine…

Ensemde, pis üfürükler, yediğim şaplaklar…

En sorumlu uzuvlarım, hakim olamadığım ayaklarım… Ne günahlara taşıdı beni… Kirlenmeme yegane sebep sanki…

İyice yıkamalı onları, belki aşınır yüzü…

Bir niyetle kalkıyorum tabureden…

Bir pırtlık temizliğimle…[/size]


Volkan Akay