YaSaM_SeBeBiM
Sonra biz gideriz. Her şey eskimiştir. İçtiğimiz su taşa dönmüştür. Bütün uzaklar iki kirpik arası bitmektedir. Gökyüzü bastığımız toprak olmuştur. Hiçbir ağaç, hiçbir bahçe çiçek vermemektedir. Bütün sözler ölümün imidir. İnsanlar değil, mezarlar büyüyüp durmaktadır. Hiçbir yol evden uzağa gitmez. İçimizdeki çocuk çok erken bir ihtiyardır. Yalnızlık değil, vazgeçiş kuşatmıştır bütün zamanları. Kime seslensek ses veren bir başka bizdir. Yaşadığımız her şey kötü bir ezber olmuştur. Yağmur yoktur; gün ışığı yoktur; rüzgâr hiçbir yaprağa değmez; dağı görmeyiz; ırmaklar çoktan uzaktır; gökyüzü yoktur ki kuşları olsun; gölgesi kalmamıştır hiçbir nesnenin. Sevgisizlik büyümüş büyümüş, cana değmiştir.
Birden bir salyangozun sabah yürüyüşü, içimizdeki donmuş suya halkalar düşürür. Parmaklarımız ışır, kirpiklerimiz tutuşur, kalbimizdeki karınca usulca gövdemize yürür. Çaresiz bir harelenmedir bu. Zaman değil, geçen bizizdir. Salyangoz bile gider. Bir bahçe duvarından bir ağaç kabuğuna. Üstelik ardında ışıklı bir iz bırakarak. Bu harelenmede çare vardır: Gövdemizin sustukları vardır. Kalbimizdeki boğuntu dünyayı işaret etmektedir. Korku hiçbir yaşta kimseyi bir yere götürmemiştir. Pişmanlık, bize öğretilen değildir. Sonsuzluk hayatımızda çırpınır durur. Güvenlik duygusu, yeni olan her şeyin hapishanesidir. Işıma sürer. ‘Yeni bir şeyler söylemenin’ kalbi topuklarımızda çarpmaya başlamıştır. Su gibi akmak ne güzeldir. Ve bir sabah gideriz. İlk ana rahmimiz gibi ikincisini de, üçüncüsünü de bırakır gideriz. Büyümemiz gerekir. Çoğalmamız gerekir…
|