Hüznün Rengi Sonbahar
Hüznün Rengi Sonbahar
bir sonbahar serenadı yerleşti gözlerime
dilim yine paslı satırlara vuruyor kendini
dudağımdan dökülen her harf
çaresizliği işliyor gecenin kalbine
ayazını üzerime örttükçe gece
gömülüp hasretin soluğuna
sensizliğimin sesini dinliyorum sonbahar yapraklarında...
akşamın kızılığı değince sulara
seni hayal ediyorum bulutların ellerinde
adını fısıldıyor imbat Egenin kulağına
siyah beyaz hüsranlar sızıyor avuçlarımdan
iliklerime kadar titriyorum
nefesim kesiliyor
alnımdan ter damlıyor körfezin dudağına...
öyle sefil ki şimdi yalnızlık
şimdi daha çok korkuyorum geceleri
ve daha çok kanıyorum sana
yer,gök,deniz tüm kainat uyuduğunda
söküp alıyorsun bende ne varsa
paramparça eziyorsun içimin her yanını
gelişine umut sürdüğüm her gamlı gece
abanıyor ömrümün hazan mevsimine..
ömrümün bütün sokaklarına hüzün yağıyor şimdi
özlemler kanatıp gecelerin sayfalarında
yaralı ezgiler ilişiyor sol yanıma
yüreğime dokundukça sonbahar hıçkırıklarını
yaslanıp yalnızlığın duvarlarına
ölümüne özlemini çekiyorum şimdi...
09.Ekim.2006
Seval Kemertaş