[Papatyam]

[size=18px]Sevgiydi inandık. İnsan, varlık nedenini yok sayamazdı. Telefondaki apansız bir sesti sevgi, soluktu. Dokunmaktı biraz. Yollar yürümekti. Bilinmedik zamanlarda yan yana oturup gülümsemekti pencere önlerinde ufka dalıp boşluklara dalıp yitip gitmekti. Uzaklarda, çok uzaklarda yol bilmez kuşların kırık kanatlarına bağlı pusulalarda yazanı beklemekti sevgi. Özlemekti.

Yazık! İnsanlar gördük, biz bir ses duyumu özlemlerde yanarken, yalan sevgilerin hoyratlığında kendine kimlikler arayan. Duymayan insanlar gördük, bütün çiçeklere renk körü bakan. Telefonlarda sesimiz her defasında susuz topraklar gibi çatlaktıda onlar bizi anlamazlar.

'Sevenlerin hor görüldüğü dünyada' aykırı mevsimlerde çığsı çığsı ıslanırdıda saçları güneşe bakamazlardı. Bizi bilmezlerdi. Sormazlardı. Anlamazlardı.

Aşk'tı inandık. İnsan bütün güzelliklerin tek kaynağı olan Allah'a giden yolu bu kadar silemezdi. Bedellerin kimi zaman yaşam pahasına ödendiği bir uygarlıktı aşk. Bulutların rüzgarlarından üşüyen Anabell Lee'ye ağlarken sevdalı olmaktı. Sevgiler gördük, seveni yangımlarda bırakıp yabancı tenlerde kendini tüketen. İhanetler gördük, yalanlar gördük, bizim olan herşeyi bir bir yağmalayan. Artık ağlamak vaktiydi. Ağladık..

Apansız terkeden sevgiliye değil, kendimize ağladık. Aşk üzere aşka ağladık kimseler bilmezdi bizi canımızı adadığımız sevgili bilmezdi, kahrettik. Karabasanlar çöktü gözlerimize birgün bile ah etmedik. Sevdik hepsi bu! Yalnızlık hiç bu kadar anlamlı olmadı.

İnsandık Sevdik.. Yaşadık.. Yanılmadık..[/size]