[beliz]

Yoksun!
Kaybolursun kalabaligin içinde, yok olursun...Umursamazsin belki insanlarin üzerine gelmesini. Hatta bazen çok ilginçtir, kahkahalarınla gülersin komik geldiginden mi bilinmez. Ölümden kaynaklanır belki de yasayamamaktan doya doya!
Rüyalarında düsler görsen, rüyalarında gerçekleri gerçekten hissetsen kisaca ayaktayken yatsan uykuya, bilinir mi gerçekler? O zaman belki de islak düsler resimlerde kalir, belki de kalmaz... Bilinmez ki dimi? Ama birseyi çok iyi bilirsin. Oradasindir! Kalabalik içerisinde yasayan birisindir.. Bazen birilerinin seni tutmasını, yardım etmesini beklersin düsmeden hemen önce, bazen de yaklasanlari, sicak davrananlari görür, hisseder; kaç benden dersin. Git! Uzaklaş!

Fısıltı gibi gelen merhabalara yeni bir tanesi eklenir ve hâlâ dimdiksindir , boynu eğiklerden degil!
Her sey yolunda dersin, günes yakmaya , insanlar sikistirmaya devam eder. Bir ara güzellikler parildar ama bazen de söner. Asktir belki bu. Yolda devam edersin yürümeye ve bir AN..... yollar ayriliverir. Tekrar tut beni dersin, tut beni! içinde patlamaya hazir balondan bahtiyar, yalanci kimlikleri hayatin ve kosup kaçmaya başlayan insan, sen!...
Bazen her sey doruk noktasina ulasir ve durursun.. Karsinda birini farkedersin aniden. Düsünürsün. Hiç yolda olmayan biridir, bir anda kendini bulursun onun yolunda veya o seni bulmustur senin yolunda. Bir ucunda sen bir ucunda o. Ortada bulusalim dersin ama ne yol vardir ne de hayatin dogrulari o anda.
Fısıltı bir merhabayla başlar ve elvedayla biter...
Güneş yakmaya devam eder. Herseyi çikarir, istenmezleri atıverirsin üzerinden. Sev beni dersin. Sev beni, hiç kaçirmadan gözlerini sev beni. Anla beni dersin. Günesin yakisini , ayçiçeklerinin boyunlarini günese çevirmelerini izlersin... Kirilmayi hak etmedim ben dersin. Kırılmamalıyım! Ama....

Bu kalabalık içerisinde senin gibi olan biri daha vardır, gözlerini senden hiç ama hiç kaçirmayan biri. Önce göremezsin onu. Ya da görürsün ama dikkat etmezsin. Sonra düsünürsün. Kalabaligin içinde yalniz biri dersin ona, belki de lüzumsuz biri. Gelisimi anlayamazsin, degisimi oldugu gibi... Ama kimbilir belki de anlarsin... iste o zaman akliselim gezmeye gitmistir. bilemezsin ki.. Anlayamazsın onu. Anlayamazsın onun hissettiklerini, ya da anlarsın ama tahmin edemezsin, kendi hissettiklerini.

Sev beni diyeni anlayamazsın, seni sevmeyini anlayamadığın gibi.

Kalabalığı oluşturan tüm yalnızlar hep bir araya gelir, monotonluk artık yok derler! Yarinlardan, geleceklerden bahsederler, güzelliklerden bahsederler. Haykırırlar. Söylenenler, bilgiler, sevgiyle eyleme dönüsür. Zaten öyle değil midir? Bilgiler eyleme sevgiyle dönüşmediği sürece sıfırdırlar.
Güneşin, aydınlığın bu büyük zaferinden karanlık korkar, kaçar gider baska karanlıklara. Tutulamaz sensizligin mahçupluğu. Sessizlik rahatsız eder, kendini zavallı, suçlu hissedersin belki de... Dayanamazsin mantığın direnişine ve işte o an! Düşlediğin andır belki de...