xl
Öğrendim
Yine başındayım piyanomun,
İnce parmaklarımın baskısı ile inip çıkıyor tuşları,
Yaşam çizgim şimdi denizler altında,
Bütün isteksizlikler etrafımda,
ve baskısı üzerimde kaslarımdaki elektriğin,
Vücudumdaki tüm organlar öfkeli,
senden uzak olmanın,
yarattığım geçici mutlulukların tükendiğinin farkındalar,
Beklemek sabrımın bu kadar güçlü,
ve sensizlik testinin bu kadar engebeli,
ve bilmediğim sonumuzun nası olacağı soruları aklımın en sağlam yerinde,
Görünmeyen yaralar çok acı çektirirler....
Görünenlerle kıyaslarsan seni anlamazların
görünmeyenlerin bir atomunu bile anlayamayacaklarını anlamışsındır.
Bu sadece sana aslında herkesin kendine özel
ve sadece belli bir zaman değil daima hissedebileceği....
bir o kadar ahmak ve anlamsız gibi sanki olmasa olmazmıydı
dedirten bir klasiktir ve herkesin yaşamında başrolü alır,
Zaferler kazanırcasına...
İstesende geri alamazsın yıkılan kaleleri
alsan dahi onarıp eski haline getirmek ne zor bir iş bir bilsen.
Yıkılan kalelerden kalan enkaz yıllarla birlikte gider,yeni kaleler yapılır...
Gözlenecek bir yol yok ne yazık,
gidip dönmeyenlerin adı çoktan bir yerler yazılmıştı...
Arada bir uğrayan mutluluk kırıntıları artık kokusunu bile vermiyordu.
Neydi onu bu kadar cimri yapan.
Çok sevmek yo hayır bu çok basit olurdu,
onu ;her zaman her an her haliyle
her hatasıyla her günahıyla
her sevabıyla çirkinliğiyle güzelliğiyle kötü kokusuyla...
en saf duygularıyla sadece duygularıyla her atomuna kadar,
her şeyi ile sevmek......en zoru bu olsa gerek.....
bulduğumuzda hiçmi azmadık hiç mi sapmadık,
en arzuladığımız şeyi elde ettiğimizde hiç mi şımarmadık...
elbette yaptık ama öğrendik...... sevmeyi öğrendik....
hayatı gibi sevmeyi öğrendik.....
herşeyiyle sevmeyi bir bütün olarak çünkü,
ama,fakat sız sevmeyi öğrendik......
Döner diye beklediğimiz.... böyle sevmeye çalıştığımız....
Bir gün dönmen umuduyla....Allah yardımcımız olsun..
Ramazan YILMAZ
__________________
mzalar sifirlanmistir, lütfen yeni imzanizi belirleyiniz
|