VEFAYA DAİR
Vefaya Dair
Vefâ çekildi zeminden "semâ, semâ" siyerek,(1)
Elemle inledi gönlüm, "kefâ kefâ" diyerek.
Bu hasta ruhuma ağyar dökerdi zehrini hem,
Gülerdi vechime karşı "şifâ şifâ" diyerek.
Şu ömrü hazîn içre hazâna ermeden ömrüm,
Hüzünle geçmede her ân "cefâ, cefâ" diyerek.
Belâyı çekmeye lâkin tahammül kalmadı hiç.
Demâdem ufku gözettim "safâ, safâ" diyerek.
o denlû cürme giriftârım ki, etmedeyim âh,
Yitirdim ömr-i azizi "hebâ, hebâ" diyerek