[igzuma]

Günümüz İnsanı...!

Günümüz insanının en olumsuz yanı başkalarının yanlışını bulmak, her baktığının kötü yanını görmektir. Oysa ki başkalarının yanlışını bulup, onun yüzüne çarpmak veya o yanlışı her yerde konuşmak yerine bir de o yanlışı görmezden gelsek, iyi taraflara baksak daha iyi olmaz mı? Hoşgörüsünü, iyi niyetini kaybeden fertlerden oluşan bir toplum huzursuz bir toplumdur. Bardağın boş tarafına değil de dolu tarafına bakan fertlerden oluşan toplumlar da huzurludur.

Bir şey ne tam anlamıyla kötüdür, ne de tam anlamıyla iyidir. Okuduğumuz kitabın, baktığımız resmin, seyrettiğimiz filmin olumlu ve olumsuz yanları veya beğendiğimiz, beğenmediğimiz özellikleri vardır. Ne zaman ki baktığımızın kötü tarafını değil de iyi tarafını gören bir toplum olabilirsek o kadar çok mutlu oluruz. Yazımı bu anlattıklarıma çok güzel bir örnek olan Mustafa Necati Sepetçioğlu’nun Türk – İslâm Efsaneleri adlı kitabındaki Peygamber Efendimizle ilgili “Çirkindeki Güzellik” başlıklı aşağıdaki yazı ile bitiriyorum:

“Medine kutsal bir kenttir; Medine’nin toprağı başka topraklara, göğü başka kentlerin göğüne , sıcağı ve güneşi bildiğimiz sıcağa ve güneşe benzemez. Halbuki toprak her yerde aynı toprak, gök her yerde aynı gök ve güneş, yeryüzü için tek güneştir. Çirkin ve güzel de öyle…

Ne var ki, çirkin ve güzel de Medine’de bildiğimiz çirkinliğin ve güzelliğin dışında bir çirkinlik veya güzellik anlamı taşır.

Çünkü Medine, bir genç Peygambere, Hazreti Muhammed’e, bir büyük çığın ilk yumağı olmuştur. Hazreti Muhammed’in Medine’de olduğu yıllar, o küçük kent, bir değişik, bir anlam üstü güzellik ve genişlikte büyümüştür.

Gizli haberleri veren ve bilinmeyenleri dilden dile anlatan cümle ulu bilinen kişiler şöyle anlatır ki günlerden bir gün, Medine’nin ünlü sıcağı daha da arttı ve alınan her soluk, bir kızgın kum tanesi olup soluk borusuna dizilir oldu. Mescitte ikindi namazını edâ eden Hazreti Peygamber, ikindi sonu serinliğini daha iyi duyabilmek için, yanlarına kırk kadar ashabını da alarak Medine kentinin dışındaki vahaya gitmek istedi. Vahanının yeşil gölgeleri ve serin suyun ince ürpertileri bir sıcak günün sonunda yüzde yüz bir dinleniş olacaktı.

Ashab, Ulu Peygamberin işaretini beklerdi her dem. O gün de öyle yaptılar ve insanların en ulusu, en çok öğülmüşü önde, ashab O’nun ardında olduğu halde Medine’den çıktılar. Taş evler, dar sokaklar ve bütün kent, henüz sönmemiş bir kubbeli fırın sıcağındaydı. Medine’nin dışında, bu fırın sıcaklığı, azalır gibi oldu.

Ulu Kişi, düşüncelerin en güzeline dalmış, sessiz ve yumuşak yürüyordu bir adım önde. Ashab, bu en güzel düşüncenin, bu sessiz ve yumuşak yürüyüşün huzurunu duyuyordu bir adım geride.

Ve O!. Ulu Peygamber yürüyordu. Fakat ashab, birden durdu; birden elleri burunlarına gitti ve birden o eller, burunları sıkıp, soluk aldırmadı. Sağda, yolun kıyısındaki kızgın kumlarda bir köpek leşi vardı. Günlerdir orada durduğu belliydi; deri diye bir şey kalmamıştı üstünde, etleri parça parçaydı; göz oyukları irinli…

Kokuyordu! Korkunç derecede kokuyordu, ashab, bu kokudan kurtulmak için adımlarını hızlandırdı. Fakat Peygamber durmuştu bu kez de…

Peygamber durmuş ve hafifçe geriye, ashabına doğru dönmüştü. O dalgın, o düşünceli, o geceler derinliği siyah ve düşlü gözlerinde ince bir gülümseyiş vardı. Kokan ve korkunç bir çirkinlik örneği olan köpek ölüsünün bir sıra inci gibi dişlerini gösterdi ashabına ve seslerin en güzeli bir ılık sesle: “Bakınız” dedi; “Ne kadar güzel!.. Şu bembeyaz dişlerin güzelliğine bakınız ve düşününüz!..”