Gitmişsin... Selası veriliyor aşkın!
Bazen söz biter,acı kalır içimde
Gecelerinde geçmez olur aahhh gündüzlerinde
Rüzgara bırakırsın bir kuru yaprak misali
Nerede bulacaksın bilemessin sonunda kendini...
Gidişinin bilmem kaçıncı yıldönümünde kendime ve sensizliği inatla şarkılar söylemek! Ağlamak seni, seni susmak, seni bestelemek şarkılarda. Yaşamın rotasızlığında kaybolmaktan korkmaksızın ilerlemek/gerilemek/yerinde saymak. Hangi ucundan tutsan yaşamak ya, ölmek aslında...
Sen gittin herşey gitti
Sevinçler mutluluklar hayaller
Artık herşey sıradan herşey basit bende
Seni sevmekten hiç korkmadım sevgilim...
Hayatın adını ne koyarsan, hayat o anlama geliyor. Sen benim Hayatımsın! Peki hayatım nerde?
Anlamlarım... Yansımam...Kendim olduğum hallerim... Beni sana iletecek liman nerde? Bir çıkmazın içinde, dipteyim. Kara, kuru kuyulara seni haykıyorum, yine seni kendime soruyorum. Bir yokluk deryası boğulduğum içibde. Sen gittin ya, yok öte sözlere!
Ağrılı sokaklarda dolaşıyor adımlarım bazı bazı. Ayak izlerin silinmişken geçtiğin yollardan, bir düşün bittiğinin izleri kaldığını farkediyorum sadece.
Gitmişsin...
Selası veriliyor aşkın!
Bazı anlar vardır ya, ya vardır ya yoktur
yoksun!
Göremessin karanlıkta ahh çarparsın duvarlara
körüm!
Ama yinede yürürsün bir sonraki adımın boşluk olsa bile
belki yetişirim!
Gözlerine bakmaktan hiç korkmadım sevgilim
pişman değilim!
Ömrümün gidişinin ardından bittiğini sayıyorum...Özledim! Bir tek bunu biliyorum...
Lakin; yoksun!
Yollar senin önünde, her daim açık olsun...