[PESTEMAL]

Benim Olmuştu Bile….

içlerinden bir tane seçmem gereken birsürü rengi önüme koydular
tek tek baktım hangisi olsn diye
bi yerden başlamam lazımdı ...

beyazı aldım elime .... dedim ki her yer, herkes, herşey beyaz olsa ? olamazdı ki... kimse kimseyi göremezdi bi kere... gölgelerle konuşmak da hep yaptığım şeydi zaten... gerek yoktu

sarı geldi... hastalık rengi gibi gelir bana hep onu da istemedim... hatta ittim bi kenara...

turuncu geldi önüme. fazlasıyla yaz ve bahar rengiydi ve ben yağmuru severim yaz kuraktır istemedim turuncuyu da ...

kırmızı... aşk ateş kan hırs öfke nefret ... hepsinin rengiydi kırmızı; ve hepsi içimde vardı. kırmızıyı severdim, severim. ama onu seçmedim yine de. içimdekini dışıma vurmayı oldum olası sevmem zaten...

bordo geldi gözlerimin önüne, bir de bordo kazak geldi. o kazağın sardığı bi vücut geldi sonra... o vücut yaşamıyordu ki artık kazak da yırtılmalıydı bu saatten sonra. kazakla beraber bordoyu da yırttım attım

sonra yeşil geldi,yeşil ışıklar geldi... "geç" demekti yeşil. iyi de yollar açıkken yaralanmadan geçmenin ne önemi olabilirdi ki! sadece arkamı döndüm, maviye yürüdüm ağır ağır

"çok fazla umut dolusun! umutların tükendiği bu yerde senin işin ne?" dedim maviye. "sana geldim" dedi... "böyle diyenler gitti" dedim... küstü bana mavi.... ilk defa bi renk bana arkasını dönmüştü . kırıldım. iyi de ilk kırılmam değildi ki bu ! etkilenecek birşey yoktu ...

mor geldi bi süre sonra, "intiharımsın"dedim ona. "sana daha sonra ihtiyacım var, şimdi gider msin? kışkırtıyorsun beni..." "tabi ki" dedi, "istediğin an yaralı bebeğin üzerindeki son renk ben olucam..."

kahverengi geldi mor gidince "seni asil insanlar taşıyabilirmiş ancak, doğru mu?" dedim. "elbette..." dedi "ben daha çok küçüğüm. asil insanlar büyüktür... ben yemin ettim büyümeyeceğime... git yanımdan" dedim. zaten bi gün kahverengilerin içine gömeceklerdi beni ve içimdeki "ben"leri

sıradaki ? dedim
göremedim birşey
gözlerim kapandı bi an yorgun düşmüştüm... [size=10pt][size=10pt][size=10pt]en güzelini gördüm aynı anda! oradaydı siyah[/size][/size][/size]... gözlerimden daha yakında. "geldin mi" dedim... "çağırdın ya!" dedi. bağırdı bana siyah. ama kızmadım ona. içinde hepsi vardı tüm renkler! tüm insanlar, tüm duygular, ve bütün olması gereken ve ayrılmış herşey içinde bir aradaydı... göğsüne yaslandım... "çek saçlarımdan beni sana doğru!" dedim ona... canım yanıyordu ama ruhum hafifliyordu ... "benim olmanı istiyorum " dedim siyaha...
güldü... fısıldadı kulağıma
" ben zaten seninim..."