[beliz]

Gözlerin...

Sabah çok erken uyandım. Perdeyi aralayıp pencereden dışarıyı seyrettim. Işıklar sönmemişti daha...
Dışarıda çisil çisil yağmur yağıyordu. Camdan aşağıya doğru yürüyen yağmur tanelerini görünce aklıma hiç görmediğim saçların geldi. 'Acaba' dedim saçların da böyle uzun ve kıvrım kıvrım mı?..
Hani dağ ne kadar yüce olursa olsun yol onu aşarmış ya. 'Acaba' dedim saçların da böyle mi?..

Sonra sırtüstü uzantım yatağıma... Ellerimi başımın altına yerleştirdim. Sağ ayağımı sol ayağımın üzerine attım. Gözlerimi tavana diktim uzun uzun baktım..

Bir de ne göreyim..... Gözlerin...

Onunla dertleştim biraz. Halimi anlattım ; “An gelir yüreğine söz geçiremez ya insan ve bir barikatta vurulan militan misali yığılır kalır sevdalısının kollarında... An gelir üzerinden tank geçmiş bir kırmızı karanfil gibi olur gurub vaktinde... Çok da önemli değildir yaşı. Belki 37'sinden sonradır
kimbilir..” dedim.

Buğulandı gözlerin...Ağlayacak gibi oldu..'Hani arı çiçeğine sevdalanır ya bir damla bal uğruna... Hani ağaç toprağına katlanır ya küçücük bir dal uğruna... Hani çok uzaklardan çağırdığın gelir ya tutacağı bir el uğruna".. İşte ben böyle sevdalandım dedim gözlerine...

Gözlerimi kapattım. Dalmışım. Bir rüyaymış gördüğüm.. Belki de gerçekti ama ben bir rüya farz ettim. Bir süre sonra uyandım. Pencereden dışarıyı seyrettim. Yağmur durmuştu.
Güneş uzatmıştı elini yeryüzüne...

Ben de uzattım ellerimi güneşe..
Ama ellerin yoktu...