[beliz]

Seni Kaybetmek
Hiç yaşamak istemediğin olmuş muydu senin ?
Hiçbir güne ağlamaktan sırılsıklam olmuş yastığında uyandın mı ?
Hiç güneşli günlere sırtını dönüp perdelerini kapadın mı ?
İnsanlar seni anlamadığında ne yapmayı tercih ettin ?
Sustun mu yoksa anlatmaya çalışmayı mı denedin mi ?
Hiçbir insanı kaybettin mi ?
Onlar hayatından gittiklerinde ne yaptın peki ?
Nasıl böyle güçlü kaldın ?
Bu sorularla ne kadar da yalnızım…
Daha yürümeye yeni başlayan bir çocuk gibi bende sanki dünyayla tanışıyorum.
İnsanların gerçek yüzünü görmeye başladım, sonra şaşırdım, ben hiç onlara benzemiyordum.
Kendime kızdım iyi niyetime, saflığıma…
Hiç beklemezken aşk çalıverdi kapıyı,
Önce içeri aldım, sonra bağrıma bastım onu..
Çünkü sen Aşk’tın…Aşk’ta sendi benim için.
Hep siyah-beyaz olan hayatıma binlerce rengi sen kattın…
Her gün binlerce rol içinde girdin hayatıma…
Sarılırken sevgilim oldun, dertleşirken can dostum…
Yanlış yaptığım zamanlarda bana kızarken babama benzettim seni.
Bana bir şey olmasın diye beni her şeyden sakınırken koruyucu meleğim oluverdin.
Ne zaman üzülsem senin kucağında ağlamaya alıştım artık,
Nereye gitsen yanımda seni de götürüyorum.
Sevdamı anlatacak kelime bile bulamıyorum.
Sana baktığımda öylece kalıyorum…
Ne bir alışkanlık oldun ne de bir sevgili…
Adını hala koyamadım.
İçimde böylesine büyümüşken, bu sevdayı ölesiye yaşarken, seni kaybetme korkusuyla geçen geceler boyu içimi bir telaş aldı !
Ya bu rüya biterse, ya beceremezsek…?
İşte Sevgili; sana bu soruları sormamda ki neden sadece buydu…
Sen her şeyi benden daha iyi bilirsin,
Eğer sen gidersen yaşamak istermiyim sence,
Sabahları yastıklarım kuru kalır mı hiç ?
Herkes tek kişilik hayatlarına döndüğünde omuzlarımdaki yitik sevdayı taşıyabilir miyim ?
Benim yüreğim yitirmenin ne demek olduğunu bilmiyor…
Sevgili, tek dileğimde bu duyguyu hiç tatmaması…