Hayatimda ilk once sevmeyi ogrendim. Cunku sevdikce kendimi hissettigimi
gordum, affetmenin ne oldugunu anladim ve affetmenin aslinda yeni
insanlar kazandirdigini gordum. Bir gun gecmisime baktigimda
pismanliklarimdan uzulmedigimi gordum. Bunlari ben yasadim, cunku, birisini
hatirlamanin aslinda ufak bir telefon gorusmesi
kadar basit oldugunu biliyorum artik, trafik isIklarindan gecerken
omzumun ustumden soyle bir baktigimi sehri terk etmeden yakaladim,
aslinda bana deger veren insanlarin cok yakinimda oldugunu fakat gozlerimin
hep uzaklarda oldugunu anladim.
Birisini kirdiktan sonra ozur dilemenin aslinda beni ben yaptigini
anladim sen benim icin onemlisin cumlesinin verilebilecek en buyuk hediye
oldugunu buldum.
Bir yerden sonra kelimelerin mana ifade etmedigini biliyorum, sahilde
yurur ve dusunurken birinin de beni dusundugu duygusu beni sevindiriyor.
Mutlu olmanin aslinda bir kedinin guzel bir anini yakalamak kadar basit
oldugunu anladim.
Kacirdigim firsatlarin aslinda bana yeni firsatlar turettigini
gordum. Yildizlarin benim icin parladigini goremeyen gozlerim, gun geldi
hayatimdan kayan yildizlarin gomuldugu maziyi unutmasi gerektigini anladim.
Gozlerin kelimelerden daha onemli oldugunu ve yalan soylemediklerini
biliyorum, hayatimda yanimda gormek istediklerimi yanimda gorecegim cunku
onlarinda bana deger verdigini biliyorum. Telefonun 160 karakterine,
uzuntunun mutlulugun ve yikintinin sigdigini gordum, yasamin yasamaya deger
oldugunu ve istersem mutlu olacagimi ogrendim.