[beliz]

Şu an bu mektubu sana neden yazıyorum;hiç ama hiç bilmiyorum.Çünkü,daha önce çok anlattım bu masalı sana.Hep anlattım,ama.bir türlü anlamadın.Beni anlamak istemedin.
Hani,belki beyaz kağıdın büyüsü yardım eder bana.Kalbinin bir köşesinden süzülüp kelimeler,o kara lekeleri siler yüreğinden.Hem sen,beni affetmesen de bir kanıt kalır geleceğe.Ne kadar sevdiğimin kanıtı olur.Ağzımdan çıkan kelimeler gibi boşlukta savrulmaz,geri gelmemek üzere.Tabii elin bu mektubu yırtmaya giderse…Gerek kalmaz kaınta.Çünkü hiç sevmemişsin demektir,bu beni.
Bir gece vakti,nöbette,dışarıdan koridora vuran sokak lambasının ışığında,yarı gör yazıyorum bunları sana.Ve hep,birlikte dinlediğimiz radyo pragramını dinliyorum,Hani şu aşk şiirlerinin yankılandığı radyo istasyonu.Karşımda İstanbul Boğazı var.Üzerinda martıların uçtuğu İstanbul Boğazı.Hatırlar mısın?Biz seninle o martılar simit atardık beraber,kadıköy vapurundan.İşte o martılar yok bu gece.Daha doğrusu senden ayrıldığımdan beri rastlamadım onlara.Bana birşey ifade etmiyor onlar artık.Onlara tek başına simit fırlatmak mutluluk vermiyor bana.Her iş gibi onlarada seninle bakmak güzeldi.
Bu gece sanki senden ayrıldığımı bilir gibi ayrılık şiirleri okuyorlar radyoda.Biraz önce bir dinleyicinin okuduğu bir şiirin mısrası şöyleydi;''Sevmek mi güzel,sevilmek mi,ne dersin?''
Biz,bunu konuşmuştuk seninle daha önce.Ne demiştik,tek başına ikiside berbat.Acı vermekten başka bir işe yaramayan iki duygu oluyor.Şimdi daha iyi anlıyorum bunu.Çünkü,şu an onlardan biriyle karşı karşıyayım.Elimden tuttu çekiyor beni karanlık dünyasına.O dünya,acılar dünyası,kalp ağrılarının arttığı bir dünya.
Geceleri uyandığımda kuğuşun tavanında senin yüzün canlanıyor.Elimi uzatıyorum,birden siliniyor.Gözlerim kararıyor.Ağlıyorum kimi geceler.Sitem ediyorum hayata.Sabahları kalkmam artık hoş gelmiyor bana.Çünkü her başlayan gün yine bitecek;ama akşam sesini duyamayacağım telefonda,kaçaçaksın benden…Evimin yolunu tutacağım,ama senin o mis kokulu saçların dalgalanmayacak,boğazdan esen rüzgarla.Yanımda olmayacaksın çünkü….
Emirgan'da her çay içtiğimde sen geliyorsun aklıma.Kaybettiğim parcamsın sen benim.Vücüduma hükmeden beynimin bir parcası.O parcayı kaybettim ve tam anlamıyla çalışmıyor bedenim.Eksik olan sensin güzelim,sensin…
Eskiden kimi arkadaşlar sevgililerden ayrıldıkları vakit;''Hayat onsuz boş!''derlerdi.Ben gülerdim.Bunun anlamını şu an fark ediyorum.Sensiz hayat,boş gerçekten.Öylesine yaşıyorum.Bir anlamı yok,benim için hayatın.Seni arıyorum.Çünkü,özledim seni.Bu arada İstanbul'da özledi.Tanıdıklar seni soruyor.
Geçen gün Çınaraltına gittim.hani hep gittiğimiz Çengelköyün en güzel yerine.çaycı seni sordu,her zamanki hitabıyla.Denize baktım,ona gösterip marmara'yı''Şu dalgalara sor ''dedim.
En son konuşmamızda gemiden bilet aldığını,gideceğini söylemiştin.Ama nereye gittiğini söylemedin.Marmara götürdüseni,ben marmara'ya küstüm…
Pişmanım şu an,daha öncede söyledim sana.Özledim seni,hemde çok özledim.Sende muhakkak.Hissediyorum bunu;çünkü,seviyorsun beni.Bunu gözlerin söyledi giderken.Dedim ya,ben gözlere inanırım;gözler de bana,gözler yalan söylemez insana.Güzelim ,affet ,artık beni.Biliyordum yapmamalıydım,hatalıydım.Ama,son bir şans daha ver aşkımıza.boğazın,martıların,şu çınarın yaprakları hatırına.Bir şans ,ufak bir şans daha.Çünkü, seni seviyorum ve boğaz,martıları,ulu çınar,kız kulesi,İstanbul'unher karışı şahit buna…