[gebzelim]

Cam Kırıkları

Umudun son bulduğu yerde başlar yolculuklarım.
Havaya, suya, toprağa fazla gelişin cam kırıklarıyla,
Durmaz; tutamaz kendini göz pınarlarım.
Milyonlarca insan...
Ve işte en fazla
Benim yalın ayaklarım.

Havaya, suya, toprağa isyanım var bugün!
Beynimden vurulmuş gibi bekliyorum yaşamayı.
Hiçbir şey kendiliğinden değil... Verilmemiş.
Hiçbir şey benim gibi değil
Yenik ve yenilmemiş.

Havaya, suya, toprağa isyanda ne var!
Güneş her gün doğmuyor mu gökyüzünde?
Yalan değil!
Yalan değil gökyüzündeki kuşların
Bir gün birdenbire yerlere çakıldığı.
Yalan değil,
Benim henüz uçamadığım.

Feleğe isyanımda da ne var!
Kimi derviş olarak gelir dünyaya:
Ezik; kahrolası bir talihle başbaşa...
Kimi de abad olarak yaşar.
Çark da onun, çarkçı da.
Ne abad olabildim,
Ne de derviş.
Yalnız bana bir elveda.

Umudun son bulduğu yerde başlar yolculuklarım,
Bana fazla olan her şeyi göz pınarlarımdan kusarak.
Tıs sesleri arasında şahlanan sürgünüme bir adım kala,
Ne kuş olup uçabildim.
Ne de derviş olup bir sadaka...
Yalnız her şeyden bir elveda.