[gozdem]

YALNIZLIK VE BİRLİKTELİK

[size=18px]Yalnızlık;
nsanlar zaman zaman yalnız kalmak istediklerini dile getirirler. Ama hiçbir insanoğlu belli bir süreden sonra dayanamaz yalnızlığa.

Örneğin; yeryüzü, hep yalnız zanneder kendini. Halbuki o bile yalnız değildir kâinatta. Gündüz, aydınlıkta; gece, karanlıkta birliktedir. Yazın, kızgın güneşle; kışın, karla; baharda; çiçeklerle Ama bir bahar yağmuru vardır ki işte onun dostluğuna doyum olmaz. Eylül ayının ilk günlerinde düşmeye başlar küçük yağmur damlaları. Toprakla kucaklaşır içine alırcasına. Sanki o kavurucu sıcağın yorgunluğunu atar üzerinden yanmış otlar, yapraklaR Kıştan önce son kez "buradayım" derler zamanla biriken yağmur damlaları birliktelik müjdesi verircesine şarkılarla akarlar nehirden. Onların bu coşkusuna sonradan katılanlarda vardır, gıbdayla izleyenler olduğu gibi. Milyonlarca km. öteden yıldız bile gelir ve iner nehrin üzerine.

Doğayla iç içe olduğumdan mıdır bilinmez, biz insanlarda böyleyiz Ne kadar aküs kalsakta arkadaşlarımızla, dayanamaz toplanırız bir araya. Artık nehirlerden su akarcasına, akar dilimizden muhabbet. Bizler için ne paradır önemli olan ne dünya sadece o anı en iyi şekilde değerlendirebilmektir. O kadar ki hayatın zindan olduğunu iddia edenler dahi huzur bulur aramızda.

Peki ya siz, yalnızım diyebilir misiniz[/size]