[sensei]

ANSIZIN

[size=18px]Ansızın,
En beklenmedik bir kırda buldum seni.
Yeni açtığın belliydi:
Şaşkın bakıyordu gözlerin etrafa...
Ürkek, sevilmeye muhtaçtı yaprakların.
Kardelen nasıl utangaç uzatırsa
Karların arasından başını,
Sen de kararsızdın
Güvenip güvenmemekte insanlara...
Ama daha beni tanımıyorsun;
Sana baharlar ülkesinden ne şarkılarla,
Ne çiçeklerle geleceğim, bilmiyorsun!
Bilsen böyle kaçmazsın benden.
Her gün bir başka bahçede,
Başka renk ve kokuda açmazsın!
Şeftali çiçeğinde bulamadım sendeki pembeliği, tâzeliği,
Mahzun duruşun yoktu
Sünbülün boyun büküşünde.
Zambaklar asil olamazdı,
Dimdik duruşun karşısında!
Yine de üzülmem ben çâresizliğime,
Üzülmem, yeter ki sen nergis gibi mağrurlanma!
Değişmeyen, yenilmeyen bir şey yok zamana...
Eninde sonunda sen de bunu farkedeceksin:
Ve bir gün aklınla değil,
Kalbinle yaşamayı öğreneceksin! [/size]