GÜL KOKUYORSUN
Adı Güldü...
Adı güldü
Gülleri severdi en çok
Güldümü güller açardi o gül yüzünde
Güllerle bölüsürdü yalnizliini
Hep gül beklerdi sevdiinden
Birde gül mevsimini takvimlerden
Bir gül kokusuna birde gül reçeline hiç dayanamazdı.
Hep güller kurutmuştu hayatının en hazin sayfalarında
Hep gülerek büyütmüştü sevdasını
Ve her sabah bir gül gibi tebessüm bırakırdı Sofraya tıpkı sımsıcak ekmek tazeliğinde
Ahşap bir evin avlusunda güller dererdi
Ve bütün şiirlarini güllere söylerdi
Ne zaman bir haksızlık görse
Kanayan bir gül gibi ah bu dünyada
Gülü gülle tartsalar derdi
Ahşap bir evin havlusunda
Miskokulu güller dererdi
ve bütün sirlarini güllere söylerdi
Ne zaman bir haksızlık görse kanayan bir gül gibi
Ah bu dünyada gülü gülle tatsalar derdi
Ne okur nede yazardı
Ağlasa gülleri sular
Gülse gülleri okşardı
Ne zaman bir içli şarkı duysa
Güllere bakar uzun uzun dalardı
İşte işte öyle bir çiçekti
Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi
İşte o kadın işte o kadın benim annemdi
Bilseniz ne güller yeşerti
Hayatın dikenlerinden dökerek göz yaşını
Şimdi o güller süslüyor
Onun mezar taşını
__________________
img]http://img321.imageshack.us/img321/8944/alaksresi7dg1fk7ca8xj1zm.gif[/img]
|