GÜL KOKUYORSUN
GÜL KOKUYORSUN
Gül kokuyorsun birde
Amansız,acımasız kokuyorsun
Gittikçe daha keskin kokuyorsun,daha yoğun
Dayanılmaz bir şey oluyorsun,biliyorsun
Hırçın hırçın,pembe pembe,öfkeli öfkeli gül
Gül kokuyorsun nefes nefese
Gül kokuyorsun,amansız kokuyorsun
Ve acı ve yiğit ve nasıl gerekiyorsa öyle
Sen koktukça düşlerimde görüyorum onu
Düşümde yani her yerde
Yüzü sararmış,titriyor dudakları
Şakakları ter içinde
Tam alnının altında masmavi iki ateş
İki su/iki deniz bazen
Bazen iki damla yaz yağmuru
Mermerini emerek dağlarının
Şiirler söylüyor gene
Ölümünden bu yana yazdığı şiirler
Kızaraktan bir takım şiirlere
Büyük sular büyük gemileri sever çünkü
Ve odur ki büyüklük;şiir insanın içinden dopdolu bir hayat gibi geçerse
O zaman ölünce de yazar insan,ölünce de yazdıklarını okutur elbet
Ve senin böyle amansız gül koktuğun gibi
Yaşamın her yerinde
Gül kokuyorsun,amansız kokuyorsun
Bu koku dünyayı tutacak nerdeyse
Gül,gül! Diye bağıracak çocuklar bütün
Herkes hep bir ağızdan gül!
Ve her şeyin üstüne bir gül işlenecek
Saçların,alınların,göğüslerin üstüne
Yüreklerin üstüne,bembeyaz kemiklerin ,mezarsız ölülerin,kenetlenmiş çenelerin
Ağarmış dudakların,unutulmuş çığlıkların üstüne
Kederlerin,yasların,acıların üstüne
Ve her şeyin üstüne bir gül işlenecek
Bir rüzgar,bir fırtına gibi esecek
Yıllarca esecek belki.
Ve ansızın dünyamızı göreceğiz bir sabah.
Göreceğiz ki;biz dünyamızı gerçekten görmemişiz hiç
Tanışmaya komamışlar bizi güzelim dünyamızla
Öyleyse dostlar bırakın bu yalnızlıkları
Bu umutsuzlukları bırakın kardeşler
Göreceksiniz nasıl güller güller dolusu
Nasıl gül kokacağız birlikte
Amansız ve acımasız kokacağız
Dayanılmaz kokacağız,nefes nefese
E.CANSEVER
kazım koyuncu anısına yazılmış bir şiir